ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗΣ

Αν και βαδίζουμε προς το τέλος της, η Μεγάλη Σαρακοστή συνεχίζει να παραδίδει μαθήματα. Συνεχίζει να καλεί! Να παρακαλεί! Να αγωνίζεται! Γιατί; Για να ξεκολλήσει το μυαλό και την καρδιά μας από τα προσωρινά, τα εφήμερα, τα τρέχοντα.Φανερώνει! Δείχνει! ῾Υποδείχνει!

Ποια; Τα ουσιώδη, τα μόνιμα, τα ευγενικά! Όλα εκείνα, που θέλουν να παραμένουν κρυμμένα στο μισόφωτο, όλα εκείνα, που δεν επιβάλλουν την παρουσία τους, αλλά περιμένουν, πάντα διαθέσιμα, όποιον αποφασίσει να αλλάξει λίγο την καθημερινότητά του και να τα αναζητήσει.Κάθε χρόνο και πιο δύσκολη η συνάντηση με τη γαλήνη, την περισυλλογή, τον εαυτό μας.

Μεγάλη Σαρακοστή!

Η νερομάνα του θάρρους, του κουράγιου, της απόφασης να βγάλουμε στο φως τον εαυτό μας, γεγυμνωμένο από τα μικρά μας ψέματα και τα μεγάλα μας μυστικά, με τις ανοιχτές πληγές και την αποτυχία μας φανερά, να τα δει και να τα ξεράνει το φως. Το φως! Ποιο φως; Το φως της ταπεινοφροσύνης!

Για έναν ολόκληρο χρόνο δίνουμε τις καθημερινές μικρές μας παραστάσεις! ᾿Εναλλάσσουμε τα προσωπεία μας, αναλόγως του χώρου και των παρισταμένων. Διεκδικούμε τις μικρές μας κυριαρχίες, πείθουμε, επηρεάζουμε! Και την ίδια στιγμή, «αχ και να ξέρατε», μονολογούμε «τι κρύβω, πως πονώ και πως φοβάμαι». Είμαστε βέβαιοι, πως κανείς δεν είναι έτοιμος για την αλήθειά μας, πως κανείς δεν θα μας αντέξει. Και πρώτος, που αποστρέφει το πρόσωπό του από των αμαρτιών μας, ο εαυτός μας ο ίδιος.

Μεγάλη Σαρακοστή! ῾Η ώρα της αποκάλυψης και της αποδοχής! Μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, ακολουθία με την ακολουθία, η διδασκαλία. ῾Η διδασκαλία να μάθεις να βαδίζεις το δρόμο της συμφιλίωσης με τις πτώσεις και την ασημαντότητά σου. ᾿Από μικρό σε μάθανε να περιμένεις πολλά από τον εαυτό σου και να ικανοποιείς αυτούς, που είχαν πάντα έτοιμη την υπογράμμιση των ατελειών σου. Όλος ο βίος, ένα κυνήγι μιας άπιαστης εικόνας του εαυτού σου. Μπλέξανε και το Θεό ανάμεσα στους εξεταστές σου. Έμαθες κι αυτόν να τον καλοπιάνεις και ν᾿ αποφεύγεις την… οργή του. Μα να! Έφτασε η ώρα της αλήθειας. Περίμενες το Θεό που σου φτιάξανε στο μυαλό. Έναν Θεό μεγάλο… πολύ μεγάλο, Θεό παντοδύναμο, απρόσιτο, πίσω από την ατσαλάκωτη θεότητά του. Θεό «καθώς πρέπει», πρότυπο και στόχο σου, που έμαθες μόνο να μετριέσαι και να βαθμολογείσαι. Νομίζεις πως θέλει να σε συντρίψει. Κι Αυτός θα αποκαλυφθεί μπροστά σου ολόγυμνος και καταματωμένος, παίγνιο των ισχυρών και θλιβερό αστείο για τους στυλοβάτες των θεσμών. Θα σε σοκάρει. Το αίμα των πληγών από τα καρφιά θα κοκκινίσουν τα πολύχρωμα κουστούμια των παραστάσεών σου. Ν᾿ αντέξεις! Μην αποστρέψεις τη ματιά σου. Ν’ αντέξεις! Εικόνα της ψυχής σου καταδέχτηκε να γίνει. Ούτε επιπλήξεις, ούτε παρατηρήσεις, ούτε υποδείξεις θ᾿ ακούσεις από ᾿Εκείνον. Στέκει αμίλητος. Δεν θα σου πει την αλήθεια! Είναι η αλήθεια! ῾Η δική σου αλήθεια! Κι αυτό θα σε συγκινήσει βαθύτατα. Θα θέλεις να κλαις, να κλαις χωρίς σταματημό. Γιατί πάντα αυτό ήθελες· να βγεις στο φως και να αγαπηθείς από Θεό και ανθρώπους γι᾿ αυτό που αληθινά είσαι. Βαρέθηκες πια να κρίνεις αμείλικτα τον εαυτό σου και τους άλλους. Ίσως δεν το ’ξερες, μα πάντα δίψαγες να είσαι ταπεινός, γνήσιο παιδί ενός ταπεινού και ανυπερήφανου Θεού.

Μεγάλη Σαρακοστή! Η αποκάλυψη του μέγιστου των σκανδάλων! Η αποκάλυψη της αγίας ταπεινοφροσύνης του Θεού. Σκάνδαλο όχι ροζ μα ολοφώτεινο. Όταν το γευτείς, με ευκολία θα γαληνέψεις τον ταραγμένο νου σου, που δεν ξέρει πια τι να πιστέψει, μ’ όλα αυτά που βλέπεις, ακούς και διαβάζεις. Όταν το γευτείς, με ευκολία θα πάψεις να αναζητάς στις πτώσεις των επωνύμων το άλλοθι των πτώσεών σου. Είσαι μόνος και ο σταυρός στην πλάτη σου είναι ο δικός σου, ο προσωπικός σου σταυρός. ᾿Ανεβαίνουν κι άλλοι μαζί σου, μα οι πιο πολλοί ασχολούνται με τους σταυρούς των άλλων. Μην παρασυρθείς! Κράτα τα μάτια σου στυλωμένα στην κορυφή του Γολγοθά. Κοίτα Τον! Δεν μιλάει, δεν ψάχνει παρηγοριά στο άδικο των σταυρωτών του, δεν κρίνει. Κι όμως, η αγάπη του είναι ο μεγάλος κριτής. Κι όμως, η ταπεινοφροσύνη του είναι ο μεγάλος χαλαστής των παγίδων του Διαβόλου!

Κάνε την ταπείνωσή Του δική σου. Μην αγωνιάς για το κύρος των θεσμών. Δεν θα σώσουν οι θεσμοί τον κόσμο. Το αίμα της ταπείνωσής Του θα σώσει και τον κόσμο και τους θεσμούς.

Βάλε την ταπείνωσή Του κριτή του κόσμου και θ’ αντικρίσεις γύρω σου θαύματα.

                                                       

 

Δ' ΣΤΑΣΗ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΧΟΡΟΣΤΑΤΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΑΣ κ. κ. ΑΛΕΞΙΟΥ

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Π. ΘΕΟΦΑΝΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ "ΡΑΔΙΟΠΑΡΑΜΥΘΙΑ" ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΑΔΙΟΣΤΑΘΜΟ ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Συνέντευξη 8.4.24 

Θέμα: H έκδοση του νέου του βιβλίου "ΣΑΝΙΔΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ"

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ 7.4.24

 

 

Mπήκαμε καὶ προχωροῦμε, σιγά- σιγά, σεβαστοί μου πατέρες καὶ ἀγαπημένοι ἀδελφοί μου, στὴν Ἁγία καὶ Mεγάλη Σαρακοστή μας, πού ’ναι ἡ Ἄνοιξη τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ Ἄνοιξη τῆς ψυχῆς μας, ἡ Ἄνοιξη τῆς πίστεως, μαζὶ μὲ τὴν Ἄνοιξη τῆς φύσεως. Μᾶς πῆρε, χεράκι–χεράκι ὁ Xριστός μας καὶ προχωροῦμε, ἀπὸ προχθές, τὴν πορεία αὐτὴ τῶν σαράντα ἡμερῶν, γιὰ νὰ φθάσομε στὴν Ἁγία καὶ Mεγάλη Ἑβδομάδα, στὴ Mεγάλη Παρασκευὴ καὶ στὴ Mεγάλη Kυριακὴ τοῦ Πάσχα. Εἶναι αὐτὸ μεγάλη εὐεργεσία τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ μεγάλη προσφορὰ τοῦ Xριστοῦ μας, σὲ ὅλους καὶ στὸν καθένα. Καὶ ἰδιαίτερη ἀγάπη. Mακάρι ἡ χάρη Tου κι ἡ εὐχή Tου, μὲ τὶς ἱκεσίες καὶ τῆς Παναγίας μας καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων Tου, νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ βγοῦμε πέρα.

Ἡ Σαρακοστὴ εἶναι ἡ παρέα μας, ἰδιαίτερη παρέα καὶ συντροφιά μας αὐτὲς τὶς ἡμέρες τὶς ἅγιες, μὲ τὸν Xριστό μας. Περισσότερο ἀπὸ πρίν. Πιὸ πολύ. Kι αὐτὸ βοηθάει. Kι ἂς Τὸν ἔχομε στὴ σκέψη μας τὸν Xριστό. Στὸ στόμα μας. Στὴν καρδιά μας. Στὴ ζωή μας. Στὸν ἀγῶνα μας. Στὸν πόνο καὶ στὴ χαρά μας. Στὰ πάντα μας. Στὴν κοινωνία μας. Στὸ σπίτι μας. Στὴν πατρίδα μας. Στὴν αὐλή μας. Στὴν Οἰκουμένη. Kι ἂς Tοῦ λέμε νὰ πηγαίνει καὶ στοὺς κεκοιμημένους μας. Καὶ στοὺς δικούς μας καὶ στοὺς ἄλλους. 

Ἔτσι, λοιπόν, "συντροφιὰ μὲ τὸν Xριστὸ λαχτάρησα νὰ ζήσω", ποὺ λέει κι ὁ ποιητής, ἂς κάνομε παραπάνω συντροφιὰ μὲ τὸν Xριστό μας, νὰ ξεπληρώσομε καὶ τὶς ὑπόλοιπες ἡμέρες τοῦ χρόνου, πού ’μαστε, λίγο ἢ πολύ, ἀμελεῖς, καὶ τὰ ὑπόλοιπα γνωστά. Καὶ μὲς στὴ βαρυχειμωνιὰ αὐτὴ τῆς κοινωνίας καὶ τῆς πατρίδος μας καὶ τῆς Οἰκουμένης, εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀσφάλεια καὶ ἡ σπουδαιότερη ἀγκάλη, ἡ ἀγκάλη καὶ στοργὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Εὐχαριστοῦμε καὶ ξανά, καὶ πάλι εὐχαριστοῦμε τὸν Xριστό μας, γι’ αὐτὸ τὸ δῶρο. Καὶ τὴν Παναγία μας καὶ τοὺς Ἁγίους μας. Εἶναι ἡ πρώτη ἑβδομάδα αὐτὴ τῆς Mεγάλης Tεσσαρακοστῆς, ἡ λεγόμενη Kαθαρὰ Ἑβδομάδα, γιατὶ καθαρίζομε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ, σαρκὸς καὶ πνεύματος. Nηστεύομε καὶ πνευματικά, νηστεύομε καὶ σωματικά. Kι ὄντως εἶναι μία ἄνοιξη καὶ μία ὀμορφιά. Ἂς προσπαθοῦμε νὰ νηστεύομε κι ἀπὸ τὰ δυό. Kι ὅσοι ἔχομε προβλήματα ὑγείας, ἂς νηστεύομε λιγότερο. Ὅπως μᾶς ὁρίζουν οἱ Πνευματικοὶ κι οἱ γιατροί μας. Ὅλοι, ὅμως, ἂς νηστεύομε τὴν κακία, τὴν ἁμαρτία, τὴν παλιανθρωπιά. Mά, θὰ μοῦ πεῖτε, "Θὰ ἁγιάσομε;" Ὄχι. Ἀλλά, ἂς τὰ μειώσομε αὐτά. Γιὰ νὰ βλέπει κι ὁ Xριστός μας ὅτι κάτι κάνομε. Ὅτι κάτι καταλαβαίνομε κι ἐμεῖς ἀπ’ τὴ θυσία καὶ τὴν ἀγάπη Tου. Καὶ προσπαθοῦμε τί; Nὰ ἀνταποκριθοῦμε. Καὶ χαίρεται, καὶ τί κάνει; Μᾶς δίνει περισσότερη Χάρη. Καὶ μποροῦμε νὰ κάνομε πιὸ πολλὰ πράγματα. Nά ’μαστε λιγότερο ἁμαρτωλοί. Καὶ πιὸ πολὺ ταπεινοί. Καὶ συγκαταβατικοί. Καὶ νὰ συγχωρᾶμε καὶ ν’ ἀγαπᾶμε καὶ νὰ βοηθᾶμε καὶ νὰ καταλαβαίνομε, καὶ νὰ κατακρίνομε λιγότερο καὶ νὰ προσευχόμαστε καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους, κι ἂν περισσεύει μιὰ μπουκιὰ μὲ τὴ νηστεία ποὺ κάνομε, νὰ τὴ δώσομε νὰ τὴ φάει καὶ κάποιος ἄλλος, ποὺ τό ’χει ἀνάγκη. Ἔτσι. 

Καὶ νά ’μαστε, ὅσο γίνεται, πιὸ ἁπαλοὶ καὶ νὰ ἐφαρμόζομε καὶ τὸ σύνθημα τῆς χρονιᾶς μας. "Mὴν κρίνετε. Ἀγαπᾶτε!" Εἶναι ἡ λύση τοῦ δράματος τῆς κοινωνίας μας. Καὶ τοῦ δράματος καὶ τῆς ζωῆς μας. "Mὴν κρίνετε. Ἀγαπᾶτε!"

Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης

 

Άγιος Σιλουανός: Αφόρητη είναι η ζωή χωρίς αγάπη για τον Θεό. Σκότος και ανία για την ψυχή

 Αν γνώριζε ο κόσμος τη δύναμη των λόγων του Χριστού: «Μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμι και ταπεινός τη καρδία», τότε όλος ο κόσμος, όλη η οικουμένη, θα εγκατέλειπαν όλες τις άλλες επιστήμες και θα μάθαιναν μόνον αυτή την ουράνια επιστήμη.

Οι άνθρωποι αγνοούν τη δύναμη της θεϊκής ταπεινώσεως του Χριστού και γι’ αυτό ελκύονται από τα γήινα.

Αλλά δεν μπορεί να γνωρίση ο άνθρωπος τη δύναμη αυτών των λόγων χωρίς το Άγιο Πνεύμα.

Κι όποιος την εγνώρισε, αυτός δεν θα εγκαταλείψη αυτή την επιστήμη, έστω κι αν του χαρίσουν όλα τα βασίλεια του κόσμου.

Κύριε, δώσε μου την άγια ταπείνωσή Σου, για να κατασκηνώση μέσα μου η θεία Σου αγάπη και να ζήση μέσα μου ο αγαθός φόβος Σου.

Αφόρητη είναι η ζωή χωρίς αγάπη για τον Θεό.

Σκότος και ανία για την ψυχή.

Όταν όμως έλθη η αγάπη, τότε είναι αδύνατο να περιγραφή η χαρά της ψυχής.

Η ψυχή μου διψά ν’ αποκτήση την ταπείνωση του Χριστού και την ποθώ νύχτα και μέρα και μερικές φορές κράζω με μεγάλη φωνή:

«Σε διψά, Κύριε, η ψυχή μου και με δάκρυα Σε ζητώ».

Πόσο αγαπάς το πλάσμα Σου, Κύριε!

Η ψυχή βλέπει αοράτως τη χάρη Σου και Σ’ ευχαριστεί με φόβο και αγάπη.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου, νυν οσίου Σωφρονίου, ο «Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», έκδοση της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας.

Η Αγία Γραφή ως προσωπικό μήνυμα

 Σύμφωνα με τον άγιο Μάρκο τον Ασκητή (5ος-6ος  αι.). «Εκείνος που είναι ταπεινός στη σκέψη και ασχολείται με την πνευματική εργασία, όταν μελετά τις Γραφές, εφαρμόζει τα πάντα στον εαυτό του και όχι στον διπλανό του». Σε όλη την Αγία Γραφή αναζητούμε την προσωπική εφαρμογή. Το ερώτημά μας δεν είναι απλώς «Τί σημαίνει αυτό;» αλλά «Τί σημαίνει αυτό για μένα;». Ο άγιος Τύχων επιμένει: «Σου ομιλεί ο ίδιος ο Χριστός». Η Αγία Γραφή είναι ένας άμεσος, οικείος διάλογος ανάμεσα στον Σωτήρα και σ’ εμένα -ο Χριστός απευθύνεται σ’ εμένα και η καρδιά μου ανταποκρίνεται. Αυτό είναι το τέταρτο κριτήριο της αγιογραφικής μας μελέτης.

Πρέπει να βλέπω όλες τις διηγήσεις της Γραφής ως μέρος της δικής μου προσωπικής ιστορίας. Η περιγραφή της πτώσης του Αδάμ αποτελεί και δική μου εμπειρία. Ποιός είναι ο Αδάμ; Το όνομά του σημαίνει απλώς «άνδρας», «άνθρωπος». Εγώ είμαι ο Αδάμ και εμένα ρωτά ο Θεός «Πού ει;» (Γεν. 3:9). Συχνά ρωτάμε: «Πού είναι ο Θεός;». Αλλά η πραγματική ερώτηση είναι εκείνη που θέτει ο Θεός στον Αδάμ και στον καθένα μας: «Πού είσαι;».

Ποιός είναι ο Κάιν, ο αδελφοκτόνος; Είμαι εγώ. Η ένσταση του Θεού. «Πού είναι ο Άβελ, ο αδελφός σου;» (Γεν. 4:9) απευθύνεται στον Κάιν που βρίσκεται μέσα μας. Ο δρόμος προς τον Θεό είναι ένας και μοναδικός και περνάει μέσα από την αγάπη για τους άλλους. Μη αποδεχόμενος τον αδελφό ή την αδελφή μου, υποκαθιστώ την εικόνα του Θεού με το σημείο του Κάιν, και αρνούμαι την ίδια την ουσία της ανθρώπινης ιδιότητάς μου.

Αυτή η έννοια της εφαρμογής σε προσωπικό επίπεδο είναι προφανής στις ακολουθίες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και κυρίως στον Μεγάλο Κανόνα του αγίου Ανδρέου Κρήτης. «Ο λησταίς περιπεσών εγώ υπάρχω τοις λογισμοίς μου» ψάλλουμε (βλ. Λουκ. 10:30)· «Την ουσίαν της ψυχής καταναλώσας ταις ασωτίαις, έρημος ειμί αρετών ευσεβών, λιμώττων δε κράζω, ο Πατήρ των οικτιρμών. προφθάσας συ με οίκτιρον» (βλ. Λουκ. 15: 11-14). «Ποιά είναι τα πρόβατα και ποιά τα ερίφια;» ρωτούσαν τους Πατέρες της Αιγυπτιακής Ερήμου (βλ. Ματθ. 25:31-46). «Τα πρόβατα τα γνωρίζει ο Θεός», απαντούσαν. «Όσο για τα ερίφια. εννοείται ότι είμαι εγώ».

Τρία είναι τα βήματα που πρέπει να ακολουθούμε όταν μελετούμε τη Γραφή. Πρώτα πρέπει να στοχαζόμαστε ότι αυτό που μας δίνει είναι μια ιερή ιστορία – η ιστορία του κόσμου από τη Δημιουργία, η ιστορία του εκλεκτού λαού του Θεού, η ιστορία του ιδίου του Σαρκωμένου Θεού στην Παλαιστίνη, η ιστορία των «μεγαλείων του Θεού» (Πράξ. 2:11) μετά την Πεντηκοστή. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι αυτό που βρίσκουμε στη Βίβλο δεν είναι μια ιδεολογία, ούτε μια φιλοσοφική θεωρία, αλλά μια ιστορική αλήθεια.

Στη συνέχεια παρατηρούμε την ιδιαιτερότητα αυτής της ιερής ιστορίας. Στην Αγία Γραφή βλέπουμε τον Θεό να παρεμβαίνει εν τόπω και χρόνω, να διαλέγεται με ανθρώπους. Βλέπουμε μπροστά μας τη συγκεκριμένη κλήση Του προς διάφορα πρόσωπα – προς τον Αβραάμ, τον Μωυσή, τη Ρεββέκα και τη Ρουθ, προς τον Ησαΐα και τους Προφήτες. Βλέπουμε τον Θεό να ενσαρκώνεται μία μόνο φορά σε μια συγκεκριμένη γωνιά της γης, σε μια συγκεκριμένη στιγμή και από συγκεκριμένη μητέρα. Αυτή την ιδιαιτερότητα ας μην τη βλέπουμε ως σκάνδαλο αλλά ως ευλογία. Η θεία αγάπη είναι οικουμενική στην προοπτική της. αλλά είναι πάντα προσωπική στην έκφρασή της.

Η αίσθηση ότι η Βίβλος έχει αυτή την ιδιομορφία αποτελεί ζωτικό στοιχείο για τον Ορθόδοξο «νουν Γρα­φών». Αν όντως αγαπούμε τη Βίβλο, θα αγαπούμε και τις γενεαλογίες και τις χρονολογικές Λεπτομέρειες και τα γεωγραφικά στοιχεία. Ένας από τους καλύτερους τρόπους να ζωντανέψουμε την αγιογραφική μας μελέτη είναι να πάμε σε ένα προσκύνημα στην Αγία Γη. Να περπατήσουμε εκεί που περπάτησε ο Χριστός. Να κατεβούμε στη Νεκρά Θάλασσα, να ανηφορίσουμε στο όρος των Πειρασμών, να λογαριάσουμε τη μοναξιά, να αναλογιστούμε πως θα ένιωθε ο Χριστός κατά τις σαράντα ημέρες της μόνωσής του στην έρημο. Να πιούμε απ’ το πηγάδι, δίπλα στο οποίο ο Ιησούς συζήτησε με τη Σαμαρείτιδα. Να πάρουμε το καραβάκι από τη θάλασσα της Γαλιλαίας και να ζητήσουμε απ’ τους ναύτες να σταματήσουν τη μηχανή, να ατενίσουμε εν σιωπή απέναντι. Να πάμε ένα βράδυ στον Κήπο της Γεθσημανή, να καθίσουμε στα σκοτεινά κάτω απ’ τις πανάρχαιες ελιές· πέρα απ’ την κοιλάδα φαίνονται τα φώτα της πόλης. Να γευθούμε στο έπακρο τη μοναδικότητα του ιστορικού αυτού τοπίου και να πάρουμε μαζί μας την εμπειρία αυτή για την καθημερινή αγιογραφική μας μελέτη.

Και τότε, θα είναι η στιγμή για το τρίτο μας βήμα. Αφού θα έχουμε ξαναζήσει τη βιβλική διήγηση σε όλες της τις λεπτομέρειες, πρέπει να την εφαρμόσουμε απευθείας στον εαυτό μας. Πρέπει να πούμε μέσα μας: «Όλοι αυτοί οι μακρινοί τόποι, όλα αυτά τα γεγονότα στο απόμακρο παρελθόν ανήκουν στη δική μου συνάντηση με τον Κύριο. Είμαι κι εγώ μέρος της ιστορίας αυτής».

Η προδοσία, για παράδειγμα, είναι μέρος της προσωπικής ιστορίας του καθενός μας. Μήπως δεν έχουμε όλοι προδοθεί σε κάποια στιγμή της ζωής μας και δεν έχουμε όλοι νιώσει τη γεύση της; Και δεν αφήνει η ανάμνηση των στιγμών αυτών βαθιά και μόνιμα τα ίχνη της στην ψυχή μας; Διαβάζοντας, λοιπόν, πώς ο Πέτρος αρνήθηκε τον Ιησού, και πώς Εκείνος τον αποκατέστησε μετά την Ανάστασή Του. μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας ως ένα από τα πρόσωπα της διηγήσεως; Αν προσπαθήσουμε να φανταστούμε πως ένιωσαν και ό Ιησούς και ο Πέτρος αμέσως μετά την προδοσία, τότε μετέχουμε στα συναισθήματά τους. Εγώ είμαι ο Πέτρος, στην περίπτωση μιας προδοσίας, μπορώ να είμαι ο Χριστός; Παρόμοια, στοχαζόμενοι τη στιγμή της συμφιλίωσης, βλέπουμε τον αναστημένο Σωτήρα, με μια αγάπη απολύτως απαλλαγμένη από συναισθηματισμούς, να αποκαθιστά τον αρνητή Πέτρο στο αξίωμα του Μαθητή και τον Πέτρο με ταπείνωση και θάρρος να αποδέχεται, την αποκατάσταση. Και τότε ρωτούμε τον εαυτό μας: Πόσο μοιάζω με τον Χριστό στη στάση μου απέναντι σ’ εκείνους που με προδίδουν; Και, μετά από τις δικές μου προδοτικές πράξεις, αποδέχομαι τη συγχώρηση των άλλων, μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου;

Ας πάρουμε ως ένα ακόμη παράδειγμα την «αμαρτωλή γυναίκα», η οποία άδειασε τη φιάλη με το μύρο στα πόδια του Ιησού (Λουκ. 7:36-50). και την οποία κάποιοι ταυτίζουν με την αγία Μαρία τη Μαγδαληνή, παρ’ ότι αυτό δεν συμπίπτει συνήθως με την Ορθόδοξη ερμηνεία. Μπορώ να τη δω να καθρεφτίζεται στον εαυτό μου; Διαθέτω τη γενναιοδωρία της, τον αυθορμητισμό και την παρορμητική αγάπη της; «Αφέωνται αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, ότι ηγάπησε πολύ». Ή είμαι υπολογιστής; Σφιχτοχέρης, δειλός, συγκρατημένος, δεν δεσμεύομαι ποτέ πλήρως σε τίποτε, ούτε καλό ούτε κακό; Όπως έλεγαν οι Πατέρες της Ερήμου «καλύτερα κάποιος που έχει αμαρτήσει, αν έχει επίγνωση ότι αμάρτησε και μετανοεί, παρά κάποιος που δεν αμάρτησε και θεωρεί τον εαυτό του δικαιωμένο».

Η προσωπική προσέγγιση της Αγίας Γραφής σημαίνει ότι, διαβάζοντάς την, δεν μένω απλώς ένας αποκομμένος και αντικειμενικός παρατηρητής, που απορροφά πληροφορίες και καταγράφει γεγονότα. Η Αγία Γραφή δεν είναι απλώς ένα λογοτεχνικό έργο ή μια συλλογή ιστορικών ντοκουμέντων. Παρ’ ότι μπορούμε να την προσεγγίσουμε και σε αυτό το επίπεδο. Κυρίως είναι ένα ιερό βιβλίο, που απευθύνεται σε πιστούς, για να διαβαστεί με πίστη και αγάπη. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να επωφεληθούμε στο έπακρο από την ανάγνωση των Ευαγγελίων, αν δεν είμαστε ερωτευμένοι με τον Χριστό. «Η καρδιά μιλάει στην καρδιά». Διεισδύω στη ζωντανή αλήθεια της Γραφής μόνον αν η καρδιά μου ανταποκρίνεται με αγάπη στην καρδιά του Θεού.

Μελετώντας τη Γραφή με αυτόν τον τρόπο -με πνεύμα υπακοής, ως μέλη της Εκκλησίας, βρίσκοντας τον Χριστό παντού, και θεωρώντας κάθε τι ως μέρος της δικής μας προσωπικής ιστορίας- θα νιώσουμε κάτι από τη δύναμη και την ίαση που πρέπει να βρίσκουμε στον Λόγο του Θεού. Ωστόσο, στο ταξίδι μας μέσα στις σελίδες της, βρισκόμαστε πάντα στο πρώτο-πρώτο μας ξεκίνημα. Μοιάζουμε μ’ εκείνον που ξεκινά μ’ ένα μικρό βαρκάκι να διαπλεύσει τον απέραντο ωκεανό. Όσο μεγάλο όμως κι αν είναι το ταξίδι αυτό, ας ξεκινήσουμε σήμερα, τούτη τη μέρα, τούτη τη στιγμή.

Στο αποκορύφωμα της πνευματικής του κρίσης, παλεύοντας με τον εαυτό του μόνος μέσα στον κήπο, ο Ιερός Αυγουστίνος άκουσε μια παιδική φωνή να του μιλά επιτακτικά: «Λάβε και ανάγνωθι, λάβε και ανάγνωθι». Πήρε στα χέρια του την Αγία Γραφή και διάβασε και αυτό που διάβασε του άλλαξε ολόκληρη τη ζωή. Ας κάνουμε το ίδιο: Λάβε και ανάγνωθι.

«Λυχνάρι στην πορεία μου είναι ο Νόμος Σου· φως στο διάβα της ζωής μου» (Ψαλμ. 118:105).

(Κάλλιστος Ware, «Φως, στο διάβα της ζωής μου…η μελέτη των θείων Γραφών», Εκδ. Ακρίτας

 

 

•  Όποιος αγαπά τον Θεό νηστεύει, αγρυπνεί, ψάλλει, προσεύχεται και σκέπτεται πάντοτε αγαθά για κάθε άνθρωπο. Μάξιμος ο Ομολογητής
• Όταν προσεύχεται κανείς απο ανάγκη η προσευχή του δεν είναι θεάρεστη.Η προσευχή μας πρέπει να είναι αυθόρμητη, να πηγάζει κατευθείαν απο την καρδιά.
• " Εις αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομενείτε, τούτο χάρις παρά Θεώ" ( Εαν κάνετε το καλό και υποφέρετε , η υπομονή σας είναι χάρη ενώπιον του Θεού)Α' Πετρ. β' 20
• Όπως ο Θεός σκεπάζει τον κόσμο έτσι και ο αββάς Μακάριος σκέπαζε τα ελαττώματα που έβλεπε σαν να μην έβλεπε και που άκουε σαν να μην άκουε. Γεροντικό Αββάς Μακάριος 32

Η επιμέλεια και η αμέλεια είναι δύο δυνατά μέσα. Το ένα μας ενώνει με τον Θεό και το άλλο μας χωρίζει.

Αγ. Άνθιμος Χίου (1846 - 15.2.60)

Όσο  περισσότερο τόπο πιάνει ο Χριστός σε μια καρδιά τόσο λιγότερη θέση έχουν σ' αυτήν την καρδιά οι γήινες δόξες &  απολαύσεις 

Συλλογή Δροσοσταλίδες Β'

Απο την οικογενειακή εστία προέρχεται η χάρη.Αυτή είναι το εργαστήρι των αγαθών.

Αγ. Γρηγόριος Νύσσης

Οι κακές και πονηρές πράξεις βασανίζουν την συνείδηση απο αυτήν εδώ την ζωή και πριν απο την αιώνια κόλαση.

Χρυσόστομος

 

11.2.24 ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (τῶν Ταλάντων).

 

Ο Πέτρος ο Τελώνης και ο Αγιος Ιωάννης ο Ελεήμων

Είχεν την καλήν συνήθειαν ο Άγιος και εσύναγεν γύρω του κόσμον, μεγάλους και γέροντες, φτωχούς και πολυφημισμένους άρχοντες. Έλεγεν τους λόγους χρυσούς, περί των Αποστόλων και του Κυρίου του Χριστού μας, περί των λόγων, των θαυμάτων και της χάριτος. Ιστορούσε και πολλές παραβολάδες και της ζωής του πολλά ψυχοφελή γεγονότα.

Μιαν φοράν εσύναξε γύρω του κόσμον και έλεγεν τους για τον Πέτρον το Τελώνην: « Πριχού με φέρουν οι βουλες του θεού του Πλάστη μας και του πατριάρχη η γνώμη εις την Αλεξάνδρειαν ποιμενάρχη, είχα εις την υπηρεσίαν μου εις την Κύπρον έναν αγαθόν υπηρέτην.Ο υπηρέτης μου αυτός έκαμεν μισθωτός εις έναν τελώνην εις την Αφρικήν ονόματι Πέτρον. Ο αφέντης του, καθώς εδιηγείτουν, ήταν πολλά φιλάργυρος και δεν εχαλάλιζεν τίποτε. Ήταν πλούσιος πολλά, μα και πολύ τσιγκούνης, φιλάργυρος υπερμέτρως.

Μιαν ημέραν εσυναχτήκαν οι άκληροι της πολιτείας και εμνημονεύαν τους αγαθούς πλουσίους, που ήταν ελεήμονες και τους εβοηθούσαν και ελαφρώναν τα βάρη της φτώχειας της μεγάλης. Εκαταριούνταν τους φιλάργυρους και τους πλουσίους της σκληροκαρδίας. Μέσα σε αυτούς εκατέτασσαν και τον αφέντην του τον Πέτρον τον Τελώνην. Έλεγαν για τα πλούτη του κι εμαρτυρούσαν και για τη φιλοχρηματίαν του. Εμαρτυρούσαν πως δεν έδωσεν εις την ζωήν του καμμίαν ευλογίαν, ποτέ του δεν ελέησε φτωχόν, άρρωστο και διαβάτη.

Τότε ένας από τους άκληρους, τους φτωχούς, εσυμφώνησε, πολλά να τον πλουμίσουν από τις ελεημοσύνες που ελάμβαναν, ανεκατάφερνεν τον Τελώνην τον φιλάργυρον να του δώσει ελεημοσύνη. Επήγεν ο φτωχός και έκατσε εις την θύραν την αψηλήν του οίκου του Τελώνου. Άρχισε να πολυλογά, να κλαίει, να φωνάζει. Επροξένησε μεγάλην ταραχήν και όταν τον άκουσε ο Τελώνης εξήλθε του οίκου και τον έσπρωχνε και τον έβριζε σκαιότατα για να πάρει δρόμο και να φύγει να μην τον εξοργίζει με τους λόγους του που ήταν στ’ αλήθεια δυνάμενοι και κουραστικοί. Εδίωκεν τον ο Τελώνης, γινάτιν ο διακονητής δεν έφευγεν. Πάνω στην ώραν που εκαυγάδιζαν, εισήρχετο της θύρας ο φούρναρης, κομίζων εις τας χείρας του πινάκιον επτά άρτων. Εθύμωσεν ο Πέτρος και με οργήν άρπαξεν έναν άρτον και εσημάδεψε τον ζήτουλαν να τον τιμωρήσει δια την ταραχήν και την πρόκλησιν. Αρπάζει το ψωμίν ο διακονητής επήγεν εις τους αγαπητούς συντρόφους του και εζητούσε την αμοιβή του και ορκιζόταν ότι έλαβε τον άρτον δια χειρός του Πέτρου του Τελώνη , του φιλάργυρου.

Ύστερα από δυο ημέρες , καθώς εκοιμόταν ο Πέτρος, που ήταν στο κρεβάτι ασθενής, είδεν οπτασίαν ότι ήταν όμηρος εις το κριτήριον του Θεού. Ένας ζυγός βρισκόταν πιο κάτω φορτωμένος με τις πράξεις και τις φυλαργυρίες. Είχε και πλήθος δαίμονες και επανηγύριζαν για τις πολλές του αμαρτίες, που ετοποθετούσαν εις την πρώτην πλευρά του ζυγού. Εις την άλλην πλευράν, αγγέλοι από τον ουρανόν ολίγοι αγωνίζονταν να βρουν τα καλά που έπραξε εις την ζωήν του. Μα δεν έβρισκαν εύκολα αγαθοεργίες, διότι ο Πέτρος ήταν Τελώνης και πολύ βεβαρημένος.Ευτυχώς ήταν και ο φύλακας ο άγγελος του και τους είπε για τον άρτον που έριξε ο ευλογημένος, σημαδεύοντας το διακονητή που εφώναζε εις το ξωπόρτι του. Τότε έβαλαν οι άγγελοι τον άρτον και εβάρυνε τόσον που ισοζύγισε και δεν ενίκησαν οι κακοτροπίες και οι αμαρτίες. Εγύρισαν οι αγγέλοι και λένε στον Τελώνη: ‘ Επέστρεψε εις το αρχοντικό σου και πράξε ψυχικά πολλά, δώσε ευλογίες και ελεημοσύνες να βαρέσεις τον ζυγόν από την πλευράν του άρτου, αλλιώς θα σε πάρουν ετούτοι οι μισόκαλοι που δεν έχουν σπλάχνισιν καμμίαν και είναι σκοτεινοί πισσούρι.’

Εκατάλαβεν ο Πέτρος πόση ήταν η αξία της βοήθειας εις τους φτωχούς, τα κέρδη τα μεγάλα και τα μαξούλια εις τους ουρανούς που σου δωρίζει η ελεημοσύνη. Γι’ αυτό άρχισε από την ημέραν εκείνη να ελεεί τους πονεμένους και όλους τους φτωχούς και δεν τον εκακολογούσε κανένας πλέον εις την πολιτείαν, αλλά μάλλον οι ανέστιοι και οι άκληροι εις τας συνάξεις τους τον επαίνευαν και τον εξυμνούσαν.

Έγινε πολύ ενάρετος και ελεήμων. Μιαν ημέρα βρήκε ένα ναυαγό γυμνό και τον εσπλαχνίσθηκε. Του έδωσε το πανωφόριν το ακριβόν δια να παρηγορηθεί από το ψύχος. Ο φτωχός ο ναυαγός εντράπηκε να φορέσει τέτοιο πολυπλούμιστον ρούχο και αποφάσισε και επούλησε και αγόρασε αλλαξιές δυο-τρεις καινούριες και άλλα νομίσματα συμπλήρωμα. Ο Πέτρος όταν το πληροφορήθηκε άρχισε να κλαίει. Μα ο άγγελος που τον εφύλαγε δεν τον άφησε μέσα στην λύπη. Εφανερώθηκε στον ύπνο του και τον ευχαρίστησε για το ρούχο που του έδωσε. Εκατάλαβε μετά τούτο ο Πέτρος περισσότερο το παλαιό όνειρο και την ωφέλεια που είχε ο ίδιος από τις παροχές και τις ελεημοσύνες.

Ο τρόπος να δείξουμε τη Μετάνοια μας είναι να μοιραζόμαστε αυτά που έχουμε με τους φτωχούς

Μέσα από την ειδική αναφορά του Ευαγγελιστού Λουκά στην Ιστορία του Ζακχαίου, έχουμε ένα ζωντανό παράδειγμα, το οποίο οφείλουμε να μιμηθούμε, εάν πράγματι θέλουμε κι εμείς να σωθούμε από τις αμαρτίες μας και να γίνουμε μέτοχοι της Βασιλείας του Θεού. Είναι το παράδειγμα της πραγματικής Μετάνοιας που εκδηλώνεται όταν μοιραζόμαστε αυτά που έχουμε με τους φτωχούς και μάλιστα προστατεύοντας άπορα και ορφανά παιδιά.

Ο Ζακχαίος, αν και ήταν ένας μεγάλος αμαρτωλός, εντούτοις όταν έδειξε ειλικρινή μετάνοια, σώθηκε.

Είναι γνωστόν ότι στην εποχή του Χριστού, κατά τον πρώτο αιώνα, οι Ρωμαίοι, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, αντί να μαζεύουν οι ίδιοι τους φόρους από τους λαούς που είχαν υποδουλώσει βίαια με τη δύναμη των όπλων, έδιναν το δικαίωμα αυτό σε οποιονδήποτε τους έδινε περισσότερα χρήματα. Αυτοί λοιπόν, ήταν οι γνωστοί Τελώνες, οι οποίοι προσπαθούσαν με τη σειρά τους να κερδίσουν διπλάσια απ’ όσα θα πλήρωναν στους Ρωμαίους τυράννους τους. Καταλαβαίνετε όμως την άδικη εκμετάλλευση, που γινόταν σε βάρος του λαού, διότι κι οι μεγάλοι Τελώνες, οι Αρχιτελώνες, έπρεπε να δώσουν το δικαίωμα της συλλογής φόρων σε άλλους περιφερειακούς συναδέλφους τους, κι αυτοί με τη σειρά τους επεδίωκαν πάλι να κερδίσουν περισσότερα χρήματα σε βάρος του λαού. Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρχει παντού η φτώχεια, η κοινωνική αδικία κι η μιζέρια. Πωλούσαν την περιουσία και τα σπίτια των φτωχών ανθρώπων για ασήμαντα ποσά, ή ακόμη για μικρά κι ασήμαντα χρέη, πολλοί έχαναν την ελευθερία τους με αποτέλεσμα να γίνονται σκλάβοι. Η απελπισία κι η απόγνωση κυριαρχούσαν παντού. Το επίσημο κράτος στήριζε και τροφοδοτούσε την κάθε λογής κοινωνική αδικία, διότι οι φορείς του ήταν άνθρωποι διεφθαρμένοι, απάνθρωπη και άσπλαχνη συμπεριφορά. Αυτοί οι ολίγοι πλούσιοι ζούσαν σε βάρος του φτωχού λαού. Αυτή η κοινωνική αδικία καταδικάστηκε ανεπιφύλακτα και με σαφήνεια από τον Ιησού Χριστό.

Ο Απόστολος Λουκάς θεώρησε ότι, το περιστατικό με τον Αρχιτελώνη Ζακχαίο, έχει σχέση και με τη δική μας σωτηρία. Γι’ αυτό και το κατέγραψε στο Ευαγγέλιό του.

Πρώτα απ’ όλα βλέπουμε στο πρόσωπο του Ζακχαίου, ενός μεγάλου αμαρτωλού, να υπάρχει η δυνατότητα της σωτηρίας. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα για μας.

Πρώτον, αν θεωρούμε ότι κάποιος ανάμεσά μας είναι μεγάλος αμαρτωλός, όπως οι Αρχιτελώνες, πρέπει να προσευχόμαστε για την μετάνοιά του και τη σωτηρία του. Γι’ αυτό κι άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, στην σχετική του επιστολή τονίζει ότι «καλύπτει πλήθος αμαρτιών η ενέργειά μας να καταφέρουμε να οδηγήσουμε κάποιον κοντά στο Χριστό»

Δεύτερον, αν πάλι αισθανόμαστε οι ίδιοι ότι είμαστε αμαρτωλοί πρέπει να δείξουμε την ίδια μετάνοια που έδειξε κι ο Ζακχαίος και να είμαστε τότε σίγουροι ότι μπορούμε να σωθούμε, με τη χάρη του Χριστού, όπως κι ο Ζακχαίος.

Σε μας εναπόκειται, αφού μετανοήσουμε (να αλλάξουμε μυαλά και τρόπο ζωής), να προσέλθουμε με πραγματική μετάνοια κοντά στους κληρικούς μας για να εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας, τις αδικίες μας και τα σφάλματα μας, στηρίζοντας εκεί που μπορούμε το φιλανθρωπικό και Ιεραποστολικό έργον της Εκκλησίας μας.

Η Εκκλησία μας, μας περιμένει με πολύ αγάπη να μας προστατέψει, γιατί είμαστε τα αγαπημένα της παιδιά. Κι αν υπάρχουν μερικοί που μας πικράνουν, όπως αυτοί που διαμαρτυρήθηκαν γιατί ο Ιησούς Χριστός πήγε στο σπίτι ενός αμαρτωλού, αυτό δεν θα μας πτοήσει να συνεχίσουμε με πίστη στο Θεό το θεάρεστο διακονικό έργον μας, για το καλό όλων μας, τόσο στον κόσμο αυτό, όσο και στον μέλλοντα, στην αιώνιο Βασιλεία των Ουρανών.

Τελειώνοντας, να μη σταματήσουμε να προσευχόμαστε ο Θεός να φωτίσει τους ισχυρούς της Γης να συνεργασθούν για να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και στη Γάζα, που ως φωτιές, αποτελούν μια μεγάλη απειλή να εξαπλωθούν σε όλο το Πλανήτη, με πολλές αρνητικές και καταστροφικές συνέπειες για όλο το κόσμο, απειλή για την ειρηνική συνύπαρξη των Λαών, αλλά και κατάρρευση οικονομιών πολλών χωρών και μάλιστα των φτωχών με αποτέλεσμα να έχουμε εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς τροφή και φυσικά αδυναμία πολλών χωρών να πληρώνουν τις δόσεις του χρέους τους με κίνδυνο τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση που μπορεί να γνωρίσει στην Ιστορία της η Ανθρωπότητα με θύματα όλους μας.

Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε Σεραφείμ

Μακάριος Παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης, ένα άγιος απλοικός ποιμένας λογικών προβάτων

Μακάριος Παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης,ένα άγιος απλοικός ποιμένας λογικών προβάτωνΚοιμήθηκε εν Κυρίω στις 29 Ιανουαρίου 1975

Ένας σύγχρονος Άγιος, που συνδύαζε, όπως έλεγε, τρυφερότητα και ακαμψία, λεπτότητα και δύναμη, ευαισθησία και αυστηρότητα, είναι το διαμάντι του Πλατάντου των Τρικάλων,ο αγαθός λευΐτης, Γέροντας Δημήτριος Γκαγκαστάθης. Με την τρυφερότητα πλησίαζε τις καρδιές, με την ακαμψία έμενε ακλότητος στις αρχές του Ευαγγελίου. Με την λεπτότητα της συνειδήσεως προσέγγιζε το θείο με την δύναμη των έργων πλησίαζε την λογική του ποίμνη. Με την ευαισθησία παρηγορούσε καρδιές και με την αυστηρότητα έλεγχε τους ασεβείς και πρωτίστως έλεγχε τον εαυτό του. Ήταν αυστηρός στον εαυτό του και επιεικής στους άλλους εφαρμόζοντας το Παύλειο! «Το επιεικές υμών γνωσθήτω πάσιν ανθρώποις» (Φιλιπ. δ΄ 5).

Ο Παπα-Δημήτρης δεν ήταν κάτοχος της σοφίας του κόσμου. Με δυσκολίες τελείωσε το δημοτικό στο χωριό του. Ήταν βοσκός προβάτων και αξιώθηκε να γίνει και βοσκός ψυχών. Από μικρός είχε πλήρη επικοινωνία με τον Χριστό μας μέσα από την γλυκύτητα της προσευχής, είχε μνήμη θανάτου και πόθο εκκλησιαστικής ζωής. Όταν έκλεινε τα πρόβατα στην στάνη πήγαινε με δάκρυα κατ’ ευθείαν στην Εκκλησία του χωριού του, στους αγαπημένους του Ταξιάρχες, για να ζητήσει την χάρη τους, να τους διακονήσει, να τους νοιώσει κοντά του. Όταν δεν κατόρθωνε να το κάνει, για κάποιους λόγους που ήταν πέρα από τις δυνάμεις του, γονάτιζε εκεί που ήταν στα βουνά και έκλαιγε, ζητώντας το έλεος του Θεού και συγγνώμη, γιατί βρισκόταν μακριά από τον οίκο Του. Διάβαζε με πολλή κατάνυξη βίους Αγίων και τους αισθανόταν φύλακες, ευεργέτες και προστάτες, τους ένοιωθε δίπλα του. Είχε ζωντανή την αίσθηση της παρουσίας τους.

Ο θεόπνευστος και θεόσοφος ιερέας και λειτουργός των αχράντων του Θεού μυστηρίων, που αξιωνόταν να μυροβλύζει η Αγία Τράπεζα όταν λειτουργούσε, αν και ολιγογράμματος, πατήρ Δημήτριος, ζητούσε καθημερινά τον θείο φωτισμό για να μπορεί να διδάσκει, να συμβουλεύει και να εμπνέει τους νέους. Ως φοιτητής θυμάμαι πως με ενέπνεε με τα γράμματά του και τις προσευχές του. Ήταν στήριγμα και ένωνε γη και ουρανό με τις προσευχές του και την ισάγγελη βιοτή του. Θυμάμαι πόσο τον ευλαβείτο η Εκκλησία μας και τι υποδοχή του έκαναν οι Μονές των Αγίων Μετεώρων σε μια επίσκεψή του σε αυτές, που αξιώθηκα να παρευρεθώ.

Ο τότε Μητροπολίτης του, ο Τρίκκης και Σταγών Σεραφείμ του έγραφε κατά την ασθένειά του:«Αγωνίζεσαι ένα θαυμαστόν αγώνα και είμαι βέβαιος ότι εξέρχεσαι πάντοτε νικητής».

Ο Όσιος Εφραίμ, ο Κατουνακιώτης, έγραφε:«Θα σας παρακαλέσω, όπως εμείς οι ανάξιοι σας ενθυμούμεθα στην προσευχή μας, έτσι και σείς να μας ενθυμήσθε, αγαπητέ αδελφέ. Ποτέ δεν θα σας ξεχάσω. Το πρόσωπό σας λες και χαράχτηκε μέσα στην ψυχή μου. Τα λόγια σας τα θεία αντηχούν συνεχώς στα αυτιά μου. Ευλογημένη η ώρα που σας γνώρισα. Ευλογημένη η συνάντησίς μας. Δόξα τω αγίω Θεώ πάντων ένεκεν».

Ο μακαριστός ηγούμενος της Σιμωνόπετρας, Γέροντας Αιμιλιανός, ο οποίος τον τιμούσε ιδιαίτερα, έγραφε: «Πόσο μου αρέσει αυτό που κάνατε, ότι δηλαδή σηκώνεσθε για προσευχή στις δύο την νύκτα. Μέσα στην σιωπή της νυκτιάς μια ψυχή να δοξολογή μόνη τον Δημιουργό Της.Πόσο θα χαίρεται την ώρα εκείνη ο άγγελός της; …Με συγκινεί η ευλάβειά σας εις τους Ταξιάρχας, που ασφαλώς θα μεσιτεύσουν στον Κύριο για σας. Ιδιαίτερη, όμως, εντύπωση μου κάνει η πνευματική εγκαρτέρησίς σαςγιά τον σάλον που συνετάραξε το σκάφος της Εκκλησίας μας».

Για την προσευχή έγραφε κάποτε σε επιστολή του ο π. Δημήτριος:«Η προσευχή είναι ένα τηλέφωνο, ένας ασύρματος που επικοινωνείς κατ’ ευθείαν με τον Θεό. Παίρνεις το νούμερο διά να πιάσεις με το τηλέφωνο της προσευχής τον Θεό και Εκείνος απαντά. Τον ακούς καθαρά, πολύ κοντά τον αισθάνεσαι. Όταν έχεις κάτι, να παίρνεις το τηλέφωνο και να μιλάς στον Θεό. Εκείνος σαν πονετικός Πατέρας θα σου ακούσει και θα γεμίσει την καρδιά σου από χαρά, ειρήνη, αγάπη».

Ο μακαριστός Ηγούμενος της Μονής Γρηγορίου, Γέροντας Γεώργιος Καψάνης, θαυμάζοντας την προσευχητική αυτή κατάσταση του πατρός Δημητρίου έγραφε:«Το πρόγραμμα της προσευχής που εφαρμόζετε είναι πράγματι θαυμάσιο και ικανό να πτερώσει την ψυχή και να την ενώσει με τον ποθούμενο Κύριο. Εύχεσθε και ημείς να δυνηθώμεν να εφαρμόσωμεν παρόμοιον πρόγραμμα».

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ!

 

 

Μέγας Αντώνιος, Άφησε τον τόπο της άσκησής τους για να βρίσκεται ανάμεσα στους διωκόμενους Χριστιανούς

 Όταν βασίλευε ο καίσαρας Μαξιμίνος στην Συρία και την Αίγυπτο επέβαλε σκληρό διωγμό εναντίον των Χριστιανών.

Για τον λόγο αυτό ο Μέγας Αντώνιος ο οποίος είχε πόθο να μαρτυρήσει και ο ίδιος, άφησε την έρημο και πήγε στην Αλεξάνδρεια μαζί με μερικούς μαθητές του για να βρίσκεται ανάμεσα στους διωκόμενους Χριστιανούς.

Ο άγιος τους στερέωνε και τους ενίσχυε στην πίστη με ωφέλιμους λόγους, και τους επισκεπτόταν χωρίς να φοβάται, πηγαίνοντας στις φυλακές και στα δικαστήρια και τους συνόδευε μέχρι τον τόπο του μαρτυρίου τους.

Βλέποντας ο δικαστής το ιδιαίτερο αυτό ενδιαφέρον και την τόλμη του Μεγάλου Αντώνιου, διέταξε να μην παρευρίσκεται κανένας μοναχός στο δικαστήριο, πλέον, και να μην κυκλοφορούν στην Αλεξάνδρεια.

Για τον λόγο αυτό κρύφτηκαν όλοι οι Μοναχοί.

Αντιθέτως, ο άγιος Αντώνιος, αφού έπλυνε τον μανδύα του, στάθηκε σε περίοπτο σημείο της πόλης λαμπροφορεμένος και άφοβος, δείχνοντας την προθυμία των Χριστιανών να μαρτυρήσουν για τον Χριστό, ενώ ευχόταν μυστικά να μαρτυρήσει και ο ίδιος.

Ο Κύριος, όμως, τον φύλαξε για να ωφεληθεί περισσότερος κόσμος.

Έτσι παρέμεινε κοντά στους Ομολογητές και Μάρτυρες κοπιάζοντάς μαζί τους και υπηρετώντας τους μέχρι που σταμάτησε ο διωγμός και μετά επέστρεψε στον τόπο της άσκησής του.

Με το τρόπο αυτό και με την συμπεριφορά του απέναντι στους διωκόμενους Χριστιανούς, όπως και με τον ζήλο του μαρτυρήσει, αναδείχτηκε και ο αυτός Μάρτυρας κατά την προαίρεση.

Εξάλλου, το μαρτύριο το ζούσε και ο ίδιος καθημερινά στο κελλί του με την σκληραγωγία και την κακοπάθεια που είχε επιβάλει στον εαυτό του, φορώντας τρίχινο εσωτερικό ένδυμα και απ’ έξω δερμάτινο.

Την ενδυμασία αυτή την φορούσε μέχρι το τέλος της ζωής του.

Διασκευή από τον «Μέγα Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», μήνας Ιανουάριος, τόμος 1ος.

Ο άγιος Νεκτάριος ως διδάσκαλος και συγγραφέας

 Η προσφορά του αγίου Νεκταρίου γενικά  στην παιδεία και ειδικά στην Εκκλησιαστική  είναι τεράστια. Διαμόρφωσε ένα δικό του προσωπικό τύπο του Έλληνα διδασκάλου ο οποίος εκτός από τις αρετές μεταδίδει, διδάσκει και βιώνει την αρετή. Πίστευε ο ίδιος πως κάθε επιστήμη χωριζόμενη από την αρετή αποτελεί πανουργία και όχι σοφία. Ιδιαίτερα στον χώρο της Εκκλησιαστικής παιδείας η παρουσία του επί δεκατέσσερα χρόνια έδωσε άλλη πνοή και άλλη κατεύθυνση πατερική, παραδοσιακή.

Η αγάπη του για τους μαθητές ωστόσο δεν περιορίζονταν μόνο σ’ αυτά. Η συγγραφική του παραγωγή ήταν ένα δείγμα της ποιμαντικής του φροντίδας για τα παιδιά και όχι μόνο. Αποσκοπούσε στην οικοδομή και μόρφωση των μαθητών του και αποτελεί το σημαντικότατο μέρος της πνευματικής του παρακαταθήκης. Κληροδότησε όχι μόνο στους μαθητές του αλλά σ’ όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας  πλήθος συγγραμμάτων. Ασχολήθηκε με όλους τους κλάδους της θεολογικής επιστήμης (συστηματικό, ιστορικό, ερμηνευτικό, πρακτικό) έχοντας ως βάση πάντοτε τις αυθεντικές πηγές τις Ορθοδόξου Πατερικής διδασκαλίας και γραμματείας τις εποχής. Η συγγραφική του εργασία, καρποί της φροντίδας για τον ποιμενόμενο σε συνάρτηση με την επιθυμία έκφρασης, αγάπης και δοξολογίας προς τον Θεό. Γενικά οι συγγραφές του Αγίου, μολονότι δεν τις χαρακτηρίζει όλες, κατά τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, απόλυτη επιστημονική ακρίβεια και τάξη ήταν ωστόσο ωφελιμότατες για τον πολύ λαό και γι’ αυτό είχαν επαινεθεί από Πατριάρχες, άλλους αρχιερείς, καθηγητές Πανεπιστημίου, τον τύπο της εποχής.

Η ογκωδέστατη αυτή συγγραφική εργασία, η οποία σύμφωνα με τον ίδιο ήταν καρπός προσευχής,  οφείλεται στην ακαταπόνητη φροντίδα και τον πόθο του για την οικοδομή των Χριστιανών και τη δημιουργία Ορθοδόξου συνειδήσεως.

Στις αξιόλογες  γραφές του λόγιου Ιεράρχη αντανακλάται ο πολυμαθής  και ευσυνείδητος επιστήμονας, ο ορθόδοξος θεολόγος, ο έμπειρος διδάσκαλος, η αγιασμένη ψυχή, ο ποιμένας ο καλός  άγιος της Εκκλησίας, ο δάσκαλος που ενεργεί με πατρική φροντίδα, συγγράφοντας πλήθος συγγραμμάτων για του μαθητές του[7]. Το πλήθος και η σπουδαιότητα συγχρόνως των συγγραμμάτων  του από νωρίς τον κατέστησαν ως λόγιο και σοφό. Η φήμη του δεν περιοριζόταν μόνο στην περιοχή των ελληνορθόδοξων Εκκλησιών αλλά είχε διαδοθεί πολύ πέρα αυτών όπως μαρτυρεί και η αλληλογραφία του και οι επαινετικές κρίσεις συγχρόνων του ξένων περί αυτού. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ο άγιοςΝεκτάριος συνέχισε την παράδοση των τριών Ιεραρχών αφού είναι κοινή και η ευρεία επιστημονική κατάρτιση καθώς και ο ζήλος της μεταλαμπάδευσης του πλούτου αυτού στο ποίμνιο.

Αξίζει να σημειωθεί το γεγονός ότι ο άγιος Νεκτάριος έκανε χρήση όλων των μέσων της εποχής του, βιβλία περιοδικά, εφημερίδες για να μεταλαμπαδεύσει το μήνυμα της αλήθειας στους πιστούς και να τους οικοδομήσει. Τα συγγράμματά του τα οποία διαβάζοντας από τους αναγνώστες του ήταν ένας έμμεσος τρόπος διαποίμανσής τους.  Ο άγιος θεωρούσε πως πρέπει να φροντίσει τον άνθρωπο της εποχής του, να σταθεί δίπλα του, να του δώσει τα κατάλληλα εφόδια για την πορεία  εκλογής του αγαθού

            

 

ΜΕΓΑΣ ΑΓΙΑΣΜΟΣ 6.1.2024

© sp. kouris 2024