ΚΗΡΥΓΜΑ Α' ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ 07.03.2025

 

Η εικόνα της Παναγίας της Αγιοσορίτισσας

Όταν ήμασταν μικροί οι γονείς μας μάς έλεγαν, ότι πρέπει να είμαστε καλοί μαθητές. Και βλέπουμε, ότι και στις μέρες μας οι γονείς εστιάζουν ιδιαίτερα σε αυτό το γεγονός, περισσότερο ίσως και από ότι σε άλλα πράγματα. Και λένε: «Θέλω να είσαι καλός μαθητής και μπράβο, αν είσαι καλός μαθητής». Και: «Δεν είμαιευχαριστημένος, αν δεν είσαι καλός μαθητής και δεν φέρνεις καλούς βαθμούς».Σήμερα όμως μας καλεί η Παναγία, χωρίς να μας ζητήσει κάτι συγκεκριμένο και χωρίς να μας πει κάτι, για να μας παροτρύνει. Ουσιαστικά μας ζητάει ήπια καιταπεινά, να γίνουμε δικοί της καλοί μαθητές. Μας ζητάει να μαθητεύσουμε στηζωή της και μέσα από αυτή τη μαθητεία να γίνουμε όντως άνθρωποι του Θεού.Και δεν θα μας πει ποτέ η Παναγία κάτι συγκεκριμένο.Πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα τον τρόπο, με τον οποίον μας ζητάει να μάθουμε τι θα πει χριστιανική ζωή, τι θα πει ζωή με το Θεό. Να μαθητεύσουμε και να γίνουμε καλοί μαθητές. Εδώ αξίζει τον κόπο να τα δώσουμε όλα για να γίνουμε καλοί μαθητές της Παναγίας μας.

*Το πρώτο είναι ότι η Παναγία μας μάς μαθαίνει την πίστη.Σε όλη της τη ζωή περίμενε να είναι κοντά στο Θεό και ήθελε να είναι κοντά στο Θεό και η προσευχή της και η αγωνία της ήταν μία: Εάν τυχόν είναι η γενιάεκείνη στην οποία ανήκε αυτή, από την οποία ο Θεός θα διαλέξει μία γυναίκα για να υπηρετήσει το σχέδιο του Θεού. Έλεγε η Παναγία: «Κάνε, Θεέ μου, να είμαι κι εγώ κάπου εκεί στην άκρη και να είμαι μια τελευταία της δούλη, που θα την υπηρετεί.»Και γυρνάει ο Χριστός και της λέει: «Εσύ θα είσαι!». Και από τη στιγμή εκείνη στην Παναγία μας φανερώθηκε όλος αυτός ο εσωτερικός της κόσμος μέσα σε μία λέξη, σε ένα μεγάλο ναι!Έτσι λοιπόν από εκείνη τη στιγμή και μετά εμπιστεύθηκε τον εαυτό της στο Θεό και αυτή η εμπιστοσύνη ήταν τόσο μεγάλη που δεν υπολόγισε τίποτα, που θα μπορούσε να την μειώσει, παρά τα εμπόδια και παρά τις δυσκολίες και τελικά τις μεγάλες θυσίες της. Πίστεψε πραγματικά ότι, αυτό που είπε ο Θεός, αυτό είναι και η αλήθεια και το θέλημά Του. Και με απόλυτη σιωπή και με πολλή ταπείνωση ακολούθησε αυτό το θέλημα μέχρι το τέλος της ζωής Της.

*Το δεύτερο είναι, ότι η Παναγία μας μάς μαθαίνει το μάθημα της αφιέρωσης και της αφοσίωσης.Δεν ήταν μια στιγμιαία απάντηση, η οποία μετά μπορεί κάπως να άλλαξεμορφή. Παρέμεινε σταθερή και θέλησε να αφιερωθεί και να αφοσιωθεί στο Χριστό ως μητέρα Του, έτσι όπως εκείνος το είχε ορίσει παρά την αναξιότητά της και παρά το γεγονός ότι αυτό όλο το γεγονός ήταν τόσο μεγάλο μυστήριο, που δεν μπορούσε ούτε και η ίδια να το συλλάβει, αλλά μόνο να το νιώσει. Πίστη λοιπόν, αφοσίωση και αφιέρωση σε ολόκληρη τη ζωή Της μέχρι το τέλος.

*Και τρίτον μας μαθαίνει το μάθημα της θυσίας.Αυτή η πίστη και αυτή η αφιέρωση περιλάμβαναν πολύ πόνο, πολύ κόπο και πολλή θυσία ακόμα και του ίδιου του παιδιού της, το οποίο ήρθε για να σώσει τονκόσμο. Η Παναγία διάλεξε λοιπόν και μας μαθαίνει να διαλέγουμε τον δύσκολο δρόμο όχι τον εύκολο, όχι αυτόν ο οποίος θα θέλαμε όλοι να είναι αποφεύγοντας τις δύσκολες στιγμές, αποφεύγοντας τις στιγμές εκείνες οι οποίες μας σπάνε το θέλημα, μας οδηγούν σε πολλά αδιέξοδα σε σχέση με τη συμπεριφορά των ανθρώπων.Και έτσι μας λέει το εξής: «Ό,τι κι αν χρειαστεί να συμβεί, ό,τι κι αν χρειαστεί να πάθω, ό,τι κι αν χρειαστεί να δεχτώ για χάρη Σου Χριστέ μου, για την αγάπη Σου, για το γεγονός ότι Σε εμπιστεύομαι και αφιερώνομαι και αφοσιώνομαι σε Σένα, θα κάνω και θα δεχτώ οποιαδήποτε θυσία και οποιονδήποτε πόνο.»

Η Παναγία μας δέχτηκε τη μεγαλύτερη χαρά του κόσμου τον Χριστό καιτον μεγαλύτερο πόνο του κόσμου, τον θάνατο του Χριστού και τη μεγαλύτερη χαρά μετά από αυτόν τον πόνο, την Ανάσταση του Υιού της. Έμεινε μέχρι το τέλος! Αυτό το μέχρι το τέλος παρακαλώ να προσέξουμε. Έμεινε μέχρι το τέλος:πιστή, αφοσιωμένη, αφιερωμένη και θυσιασμένη για τον Υιό της και τελικά για όλους εμάς, γιατί μέσα από τη δικιά της πίστη, αφοσίωση και θυσία τελικά σωθήκαμε όλοι, μεταμορφώθηκε ο κόσμος όλος και άλλαξε στην κυριολεξία η ζωή μας όλη, για πάντα, μέσα στην αιωνιότητα.

Ας σκεφτούμε λίγο σήμερα, αδελφοί μου, πώς στη ζωή μας θα ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Παναγίας, θα γίνουμε όντως καλοί μαθητές της και μέσα από τη σιωπή της να μάθουμε τι θα πει πίστη, τι θα πει αφοσίωση και αφιέρωση, τι θα πει θυσία και τελικά τι θα πει αληθινή χαρά εφαρμογής του θελήματος του Θεού στη ζωή μας από τώρα και για πάντα. Αμήν!

π. Θεοφάνης Ραυτόπουλος

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΝ Α' ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΤΗΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗΣ 02.03.2025

Η πιο χαρμόσυνη περίοδος της χρονιάς, όσο κι αν αυτό, αδελφοί μου, φαίνεται παράδοξο, είναι η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, επειδή περιλαμβάνει πολύ πνευματικό αγώνα, πολύ μετάνοια, πολύ ταπεινοφροσύνη, πολύ άρνηση του θελήματός μας, επειδή περιλαμβάνει, δηλαδή, τα σημαντικότερα φάρμακα που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε υγιείς πνευματικά και να θεραπευτούμε από τόσες και τόσες πνευματικές ασθένειες που έχουμε, με τις σοβαρότερες από όλες την φιλαυτία μας, τον εγωισμό μας, την αίσθηση ότι εμείς μπορούμε και χωρίς τον Θεό.

Δεν μπορεί να είναι παρά ένα πολύ χαρμόσυνο γεγονός, γι' αυτό και «Τὸν τῆς Νηστείας καιρόν, φαιδρῶς ἀπαρξώμεθα», με πολύ μεγάλη χαρά, να ξεκινήσουμε τον καιρό της νηστείας, μας προέτρεψε ο υμνογράφος του σημερινού εσπερινού. Αλλά θα δούμε και σε πολλά άλλα σημεία του Τριωδίου να γίνεται αυτή η διαπίστωση.

Ο αγώνας αυτός είναι χαρούμενος αγώνας. Είναι ουσιαστικός αγώνας. Είναι ένας αγώνας που περιλαμβάνει όλη μας τη ζωή, την οποία παραδίδουμε στο Χριστό. Και όλη μας τη ζωή, την οποία παραδίδουμε ο ένας στον άλλον. Ανάλογα πού ο κάθε ένας έχει το μετερίζι του, πού έχει τον προσωπικό του αγώνα, πού έχει τις βασικές του σχέσεις.

Η σημερινή ακολουθία ονομάζεται και Εσπερινός της Συγνώμης. Η Συγνώμη είναι το άλλο όνομα του Θεού. Η Συγνώμη είναι ο νέος τρόπος μέσα από τον οποίο ζούμε, χωρίς να διακόπτεται με τίποτα η ροή της αγάπης του Θεού προς όλους μας και χωρίς σε αυτό το ποτάμι της αγάπης να μπει κάποιο εμπόδιο και να φτάσει στο σημείο να διακοπεί αυτή η ροή.

Επειδή λοιπόν το ποτάμι αυτό της αγάπης του Θεού, της μεγάλης του αγκαλιάς όπως φέτος τη βλέπουμε και τη ζούμε μέσα και από τον Παντοκράτορα μας, που βλέπετε ότι είναι μόνιμα ανοιχτή η αγκαλιά του και μας ζητάει να δείχνουμε και να φανερώνουμε την αγάπη μας, όπως τη φανέρωσε Εκείνος, όχι όπως νομίζουμε εμείς. Γι' αυτό και το γεγονός της συγνώμης είναι το γεγονός της ζωής μας. Μια διαρκής συγνώμη έρχεται να αποκαταστήσει όλη αυτή την ανατροπή που φέρνουμε στις σχέσεις μας με τον Θεό και με τους συνανθρώπους μας και με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Έρχεται λοιπόν η αγάπη του Θεού και μας λέει, μπείτε μέσα σε αυτό το ποτάμι της συγχώρησης μπείτε μέσα σε αυτό το ποτάμι της αιώνιας πορείας προς τη Βασιλεία του Θεού που ξεκινάει από τώρα και από κάθε μέρα και αφήστε με να σας ξεπλύνω, να σας λούσω, να σας ταξιδέψω με μία μόνο προϋπόθεση. Μέσα σε αυτό το καράβι στο οποίο θα μπείτε θα μπουν και όλοι οι άλλοι μαζί σας, όλη η οικογένειά σας, όλοι όσους δεν συμπαθείτε, όλοι όσοι φανερώνουν την έλλειψη αγάπης που τους έχουμε μέσα από το πως νιώθουμε απέναντί τους, όλα όσα συμβαίνουν τα οποία θα θέλαμε να τα είχαμε αποφύγει, όλα τα δύσκολα, όλα τα αδιέξοδα θέλω να τα βάλετε όλα αυτά μέσα σε αυτό το καράβι και καθώς θα ταξιδεύουμε μαζί, λέει ο Θεός, σιγά σιγά χωρίς να το καταλαβαίνετε ο καθένας θα νιώθει ότι όλα αυτά τα φορτία και τα βαρίδια τα παίρνει η θάλασσα και αυτό το καράβι γίνεται ξαφνικά πολύ ανάλαφρο. Και στο τέλος βγάζει και φτερά και πετάει χωρίς να έχει κανένα εμπόδιο.

Όμως ο Χριστός μας λέει: 

- Αυτό το γεγονός της συμφιλίωσης και της ενότητας και της συν-χώρησης (συγχώρησης) είναι η ζωή σας ολόκληρη και δεν μπορώ να σας δεχτώ, εάν δεν τα βρείτε μεταξύ σας.

Και ένα δεύτερο:

 - Θα ήθελα αυτό το γεγονός να συμβαίνει κάθε μία μέρα που σας χαρίζω. Όχι μόνο μία φορά το χρόνο, ούτε κάποιες ιδιαίτερες στιγμές. Κάθε μέρα θα ζείτε το μοίρασμα της αγάπης, της συγχώρησης και της καταλλαγής με όλους όσους ο Θεός σας στέλνει, με όλους όσους βρίσκεστε σε δυσκολία και σε εμπόδιο, ακόμα και σε αδιαφορία, ακόμα και σε ψυχρότητα.

Όλα αυτά θεραπεύονται μέσα από τη συγχώρηση του Θεού, μέσα από αυτό το ατέλειωτο ποτάμι της αγάπης Του που τα σβήνει όλα, που τα θεραπεύει όλα, που τα δροσίζει όλα. Και μέσα από αυτήν την αγάπη μας ανανεώνει όλους και μας κάνει πραγματικά να είμαστε μία αγκαλιά και μία γροθιά, σαν Χριστιανοί πρώτα, σαν μέλη της ενορίας μας και κατά δεύτερο λόγο με όλους τους ανθρώπους με τους οποίους συναντιόμαστε και ζούμε μαζί.

Έχουμε να τους μεταφέρουμε αυτό το μεγάλο μήνυμα. Ο Θεός συγχωρεί, ο Χριστιανός συγχωρεί, ο αδελφός είναι πάντα αδελφός και η αγκαλιά είναι πάντα ανοιχτή όσο και αν δυσκολεύει, όσο και αν πονάει αυτό, όσο και αν έχει και σταυρό που μέσα από αυτόν καλούμαστε να θεραπευτούμε πραγματικά. Η συγχώρεση είναι η μεγάλη θεραπεία, η μεγάλη αλλαγή και η μεγάλη ισορροπία της ζωής μας. Εάν δεν την παλέψουμε και δεν τη ζήσουμε, όλα τα προβλήματα θα γίνουν βουνό, όλες οι δυσκολίες θα γίνουν αδιέξοδα.

Μας το χαρίζει ο Θεός και επειδή μας το χαρίζει ο Θεός, καμιά φορά νιώθουμε πιο εύκολα να ζητήσουμε συγχώρεση από Εκείνον και λιγότερο εύκολο είναι για εμάς να ζητήσουμε συγνώμη ο ένας από τον άλλον, γιατί εκεί χρειάζεται μεγαλύτερη ταπείνωση και μεγαλύτερη εφαρμογή της συγνώμης στο σήμερα, στην κάθε στιγμή και στην κάθε ευκαιρία. Όμως ο Χριστός μας το τόνισε. Αν δεν συγχωρείτε ο ένας τις αμαρτίες του άλλου, δεν μπορώ να ενεργοποιήσω αυτή την αγάπη και πραγματικά περνάει δίπλα σας και δεν σας αγγίζει, λέει ο Θεός και αυτό είναι η μεγαλύτερη λύπη για μένα, να σας τη χαρίζω και εσείς να μην την δέχεστε και να μην τη μοιράζεστε μεταξύ σας.

Ας παρακαλέσουμε λοιπόν τον Κύριό μας αυτό, που έκανε ένα τον ουρανό και τη γη, τον άνθρωπο και τον Θεό να παραμείνει αυτό το ένα σε όλα τα δεδομένα της ζωής μας και κανένα εμπόδιο να μην σταθεί ικανό να νικήσει τη συγχώρηση και την αγάπη. Και έτσι ενωμένοι και αδελφωμένοι να πορευόμαστε στη Βασιλεία των Ουρανών, στον Παράδεισο ήδη από τώρα, στη πραγματική σχέση αγάπης. Και μέσα από όλον αυτόν τον αγώνα τελικά να αποκτήσει ένα τόσο βαθύ νόημα η ζωή μας και μια τέτοια πληρότητα, που να μην έχουμε ανάγκη πραγματικά τίποτα άλλο ανθρώπινο και κοσμικό, το οποίο πολλές φορές μας κλέβει τις δυνάμεις και μας αποδυναμώνει

ΜΕΘ' ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ

 

 

2.3.25

 

ΚΗΡΥΓΜΑ ΨΥΧΟΣΣΑΒΑΤΟΥ 22.2.2025

            Εικόνα: Χρήστος Μποκόρος

Με τα μνημόσυνα ομολογούμε την ενότητα της Εκκλησίας του ουρανού και της γης, των ζώντων και των κεκοιμημένων.

Ένα απλό παράδειγμα. Αυτή η Εκκλησία είναι ένα σπίτι, μία οικία και έχει δύο ορόφους. Στον επάνω όροφο είναι η ουράνια Εκκλησία, όλοι οι κεκοιμημένοι αδελφοί μας με τους αγγέλους και τους Αγίους και στον κάτω όροφο είμαστε εμείς. Και υπάρχει και μία εσωτερική σκάλα, η οποία συνδέει αυτούς τους δύο ορόφους και μπορούμε να ανεβαίνουμε και να κατεβαίνουμε. Πώς; Μέσα από την προσευχή και μέσα από τις αγαθοεργίες από την δική μας πλευρά και μέσα από τις προσευχές. Αλλά και οι ψυχές εκείνες, που μας σκέφτονται και προσεύχονται για μας και παρακαλούν το Θεό για το καλύτερο και για τη δικιά μας ζωή, κατά κάποιο τρόπο και αυτές κατεβαίνουν από αυτή την εσωτερική σκάλα και έρχονται και μας συμπαραστέκονται και μας βοηθούν κατά το δυνατόν και κατά την παρρησία, την οποία έχουν βρει είτε έτσι είτε αλλιώς κοντά στον Κύριό μας.

Άρα όλα τα κομμάτια μας σήμερα, θα λέγαμε, ενώνονται: Οι ζώντες και οι κεκοιμημένοι, οι αμαρτωλοί και οι δίκαιοι, οι άγιοι και οι άνθρωποι, που μετανοούν και αγωνίζονται με τις αμαρτίες τους. Όλους μας μάς ενώνει ο Χριστός. Μπαίνουμε σ’ αυτό το σπίτι και σ’ αυτό το σπίτι δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή. Υπάρχουν μόνο στοιχεία αγάπης. Η αγάπη πάντα ενώνει. Υπάρχουν μόνο στοιχεία αιωνιότητας και η αιωνιότητα πάντα μας φανερώνει την αλήθεια, που δεν έχει τέλος και το Χριστό, που δεν έχει τέλος και τις σχέσεις μας αυτές, που αναπτύσσονται μέσα στην Εκκλησία, οι οποίες επίσης δεν έχουν κάποιο τέλος. Έχουν κάποια κορύφωση, έχουν μία ανάπτυξη, έχουν μία πρόοδο ανάλογα με την κατάστασή μας, τη διάθεσή μας, τον αγώνα μας, την πνευματικότητά μας και το γεγονός, ότι κάθε μέρα μας δίνει ο Θεός μια νέα ευκαιρία και μια νέα δυνατότητα να πλησιάσουμε Εκείνον και να πλησιαστούμε και μεταξύ μας και να ενωθούμε καλύτερα μεταξύ μας και να μην μας χωρίζουν πράγματα.

Αφού έφτασε ο Χριστός να μας πει, ότι: «Ο θάνατος δεν μπορεί να σας χωρίσει και να μας χωρίσει από την αγάπη την δική Του και μεταξύ μας», πώς είναι δυνατόν να μας χωρίζουν ευτελή πράγματα της καθημερινότητας; Είτε έχουν να κάνουν με χρήματα, είτε έχουν να κάνουν με οικόπεδα, με διαθέσεις, με προσβολές, με παρεξηγήσεις ή με το οτιδήποτε άλλο. Άλλωστε, αδελφοί μου, λίγοι άνθρωποι είναι στη ζωή μας πολύ κοντά μας. Το έχει κάνει έτσι ο Θεός, ώστε να μην μπορούμε να έχουμε μια επαφή με τους πάντες. Και σ΄ αυτούς τους λίγους θα φανερώσουμε ο καθένας μας αυτή την ενότητα, αυτή την προσπάθεια ένωσης και σύνδεσης. Όσο περνάει από το χέρι μας, όσο περνάει από τη διάθεσή μας και από την πράξη μας! Τα υπόλοιπα θα τα κάνει ο Θεός και θα τα ομορφύνει ο Θεός με τον τρόπο και στον χρόνο, που Εκείνος γνωρίζει.

Να θυμόμαστε αυτή την εικόνα! Είμαστε στο ίδιο σπίτι όλοι. Είμαστε σε διαφορετικά πατώματα, αλλά υπάρχει μια εσωτερική σκάλα, που μας ενώνει και μας συνδέει: είναι η προσευχή, είναι η αγάπη, είναι το νοιάξιμο, είναι το πραγματικό ενδιαφέρον, που έχουμε ο ένας για τον άλλο. Δεν είναι κάτι τυπικό αυτό, δεν είναι κάτι, που γίνεται για να τηρήσουμε και κάποια καθήκοντα για τις ψυχές. Βλέπετε, όσο κι αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τη χριστιανική ζωή – πολλές φορές το θέλουμε! – αυτό με τις ψυχές, αυτό με την αιώνια ζωή μας προβληματίζει πάντα και μας έχει σε μία ανησυχία: τί γίνεται;

Τί γίνεται με τον θάνατο; Τί γίνεται με την αιώνια ζωή;

Είναι καλή αυτή η ανησυχία και θα μας δώσει την απάντηση ο Χριστός, καθώς θα Τον βιώνουμε στην Εκκλησία μέσα και καθώς θα ζούμε, όπως μας ζητάει Εκείνος να ζούμε. Με πολλή υπακοή στο θέλημά Του και τα υπόλοιπα θα τα φροντίσει Εκείνος.

Ας ευχηθούμε λοιπόν και σήμερα, ο Θεός να αναπαύσει στην Βασιλεία Του τις ψυχές όλων των απ’ αιώνος αδελφών μας και να δώσει και σε μας καλή μετάνοια!

                                         π. Θεοφάνης Ραυτόπουλος

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΩΝ

Πάτερ, γιατί κάνουμε τα μνημόσυνα, αφού «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια»;

- Διάβασες την επιμνημόσυνη Ακολουθία προσεκτικά;- Οχι!

- Δεν μιλά πουθενά για μετάνοια. Αναφέρει μόνο εκφράσεις όπως: «Ανάπαυσον την ψυχήν του δούλου Σου…Ως αγαθός και φιλάνθρωπος Θεός συγχώρησον…» κ.τ.λ…Αυτό που συμβαίνει, καλό μου παιδί, είναι το εξής: Ένας υπόδικος καταδικάζεται σε θάνατο (ο αμαρτωλός για την κόλαση). Οι συγγενείς του και η μητέρα του (η Εκκλησία) κάνουν αίτηση χάριτος (επιμνημόσυνη δέηση) στον ανώτατο άρχοντα (τον Θεό). Αν Αυτός θέλει, χαρίζει την ποινή στον κατάδικο. Αν δεν θέλει η ποινή εκτελείται.- Μα καλά, Γέροντα, το έλεος του Θεού επεκτείνεται και στην κόλαση;  Αφού, παιδάκι μου, είναι άπειρο, υπάρχει χώρος ή κατάσταση που να το εμποδίσουν να επεκταθεί;

Π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟΥ 21.2.25

 

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΗ Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

 

 

 

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΣΩΤΟΥ

Δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου, Κυριακή του Ασώτου ή του Φιλεύσπλαχνου Πατέρα.

Ξεκάθαρα ορισμένα πράγματα πρέπει να τα βλέπουμε και μέσα από αυτή την απολυτότητα και την καθαρότητα. Να βλέπουμε και τον εαυτό μας, να καθρεφτιζόμαστε και να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες και να παίρνουμε αποφάσεις. Τι είναι η αμαρτία και τι είναι η μετάνοια; Αυτά τα δύο μας τα δείχνει πολύ καθαρά η σημερινή παραβολή.

Έχουμε πολύ σοβαρή σχέση με την αμαρτία, δυστυχώς. Μας έχει προσελκύσει και μας έχει παρασύρει τόσες φορές στη ζωή μας. Πόσο κρίμα για τον Θεό και πόση λύπη για τον Θεό! Και από την άλλη, έχουμε τόση πολύ ανάγκη από την μετάνοια, γιατί χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να δούμε φως, δεν μπορούμε να λυτρωθούμε.

Άρα, όλοι βρισκόμαστε μέσα σε αυτήν την παραβολή και όλοι πρέπει να δούμε τελικά ποια είναι τα πραγματικά μεγέθη αυτών των δύο καταστάσεων που είναι αντίθετα μεταξύ τους. Αμαρτία. Έκανα κάποιο λάθος. Νιώθω άσχημα. Έχω και κάποιες ενοχές. Δεν είμαι όσο πρέπει σωστός. Και τόσα άλλα τα οποία λέμε συνήθως στην εξομολόγησή μας. Δεν ξέρω αν ποτέ σκεφτήκαμε να πούμε, με το που ξεκινά η εξομολόγησή μας, να πούμε στο πνευματικό μας, δηλαδή στον Θεό τον ίδιο, όπως λένε τα τροπάρια σήμερα:

Πάτερ, ἐμακρύνθην ἀπὸ σοῦ. Απομακρύνθηκα από Σένα. Πατέρα μου, Θεέ Πατέρα μου, έφυγα μακριά από Σένα και σπατάλησα όλη την περιουσία που μου έδωσες. Αυτό είναι η αμαρτία.

Πατέρα, χάλασα, πλήγωσα αυτή τη σχέση. Πατέρα, Σε εγκατέλειψα.

Πατέρα, νόμιζα ότι μπορούσα και μόνος μου. Νόμιζα ότι ήμουνα ανεξάρτητος. Νόμιζα ότι είμαι επαναστάτης και μπορώ να τα καταφέρω μόνος μου.

Πατέρα, τα έκανα αυτά και συνεχίζω να τα κάνω.

Αυτό είναι η αμαρτία! Είναι μια πολύ σοβαρή απομάκρυνση, μεγάλη απομάκρυνση από το έλεος, από την αγάπη και από την αγκαλιά του Θεού. Και εμείς ακριβώς σαν τον άσωτο Υιό, Του λέμε πολλές φορές: Δώσ' μου τα χαρίσματά μου, δώσ' μου τα προσόντα μου, δώσ' μου ό,τι έχεις να μου δώσεις, αλλά να φύγω να μην έχω σχέση μαζί σου. Να τα κάνω εγώ ό,τι θέλω και όπως θέλω να τα χρησιμοποιήσω.

Παραδόξως ο Θεός Πατέρας ανταποκρίνεται στο κάλεσμά μας και δέχεται αυτήν την τραγική πρότασή μας. Δεν μας τα παίρνει πίσω τα χαρίσματα. Δεν μας παίρνει πίσω τις δυνατότητες και όλες τις ευκαιρίες που μας δίνει. Μας τις δίνει για άλλο λόγο, αλλά δεν μας τις παίρνει πίσω. Τα χαρίσματα του Θεού είναι αμεταμέλητα. Και εμείς τα παίρνουμε και τα σπαταλάμε. Τα παίρνουμε και τα χαλάμε. Τα παίρνουμε και τα διαλύουμε στην κυριολεξία. Κάθε αμαρτία είναι ακριβώς αυτό το γεγονός.

Απομάκρυνση, σπατάλη και εσωτερική μοναξιά μετά, γιατί δεν υπάρχει αυτή η σχέση αγάπης. Γιατί δεν υπάρχει αυτή η σχέση όμορφης εξάρτησης από τον Δημιουργό μας. Γιατί μας έπλασε με αυτά τα χαρακτηριστικά. Να είμαστε συγγενείς του πνευματικά και να μην μπορούμε να ζήσουμε χωρίς Αυτόν. Κι όμως εμείς εκεί, να επιμένουμε. -Θεέ μου, Σε ευχαριστώ, να είσαι καλά, μου τα έδωσες, αυτά που μου έδωσες, μπορώ να ζήσω και χωρίς Εσένα.

-Δεν μπορείς να ζήσεις, παιδί μου, χωρίς Εμένα. Και σε περιμένω. Γύρισε πίσω!

Να η μετάνοια. Συναίσθηση! Ήρθε, λέει, στον εαυτό του. Δηλαδή, πριν, όταν είχε απομακρυνθεί, είχε βγει έκτος από τον εαυτό του. Ήταν εκτός εαυτού. Ήταν σε κατάσταση παράνοιας. Σε κατάσταση τρέλας. Γιατί η αμαρτία είναι μία τρέλα. Μία πολύ σοβαρή τρέλα. Έχουμε μπροστά μας την πηγή, έχουμε μπροστά μας το γάργαρο πνευματικό νερό και εμείς φεύγουμε, λες και βλέπουμε κάτι αρνητικό και πάμε και ξεδιψάμε από τα λασπόνερα.

Μετά παθαίνουμε ψυχικά και σωματικά νοσήματα διάφορα. Παθαίνουμε μεγάλες ζημιές πνευματικές και εκεί πάλι ο Θεός μας περιμένει. Γιατί δεν επιτρέπει να καταστραφούμε εντελώς. Γιατί έχει μέσα μας αφήσει αυτό το φωτάκι της μετάνοιας που είναι μία καλοσύνη της παρουσίας Του, που συνεχώς μας παροτρύνει και μας προτρέπει:

-Σύνελθε! Ξύπνα! Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα. Αλλά εγώ δεν μπορώ να σε υποχρεώσω να ζήσεις με Εμένα. Πρέπει κι εσύ να το θελήσεις. Πρέπει να γυρίσεις πίσω, παιδί μου.

Και όντως γυρνάει πίσω και γυρνάμε πίσω. Κάθε φορά που μετανοούμε είναι μία επιστροφή. Μία επιστροφή από την εξορία. Μία επιστροφή από την καταστροφή. Μία επιστροφή που επανασυνδέει την ψυχή μας με τον Πατέρα. Μία επιστροφή που ξανανοίγει την αγκαλιά του Πατέρα. Δηλαδή την έχει ανοιχτή αλλά είναι κενή και μας βάζει μέσα της και μας σφίγγει σφιχτά και μας καταφιλά. Γιατί όλα αυτά; Γιατί είμαστε νεκροί και αναστηθήκαμε. Αυτό ακριβώς είναι το μυστήριο της μετανοίας. Αυτό ακριβώς είναι το μυστήριο της πνευματικής ζωής. Αυτό ακριβώς είναι το μυστήριο της Θείας Λειτουργίας και της Θείας Κοινωνίας.

Ο καθένας από εμάς καλείται να σκεφτεί πολύ σοβαρά τι γίνεται με την αμαρτία του και αν την έχει συνειδητοποιήσει ακριβώς στις διαστάσεις της και κυρίως τι γίνεται με τη μετάνοια του. Πρέπει πάση θυσία να επιστρέψουμε και να μετανοήσουμε από την καρδιά μας. Δεν αξίζουμε τίποτα από αυτά τα οποία ο Θεός μας προσφέρει. Δεν γυρνάμε με απαιτήσεις, δεν θέλουμε δικαιολογίες. Τα κάναμε όλα θάλασσα.

-Θεέ μου, δέξε με έστω σε μία γωνιά του παραδείσου. Εκεί πεταμένος, αρκεί να είμαι κοντά σου!

Και Εκείνος μας παίρνει και μας βάζει στην πρώτη θέση. Μας βάζει καινούργια ρούχα, δηλαδή μας τιμά, ενώ εμείς τον ατιμήσαμε. Μας βάζει δαχτυλίδι, δηλαδή μας δίνει εξουσία, ότι είμαστε παιδιά Του, ενώ εμείς Τον ξεχάσαμε και Τον πετάξαμε και Τον εγκαταλείψαμε. Μας βάζει παπούτσια, που σημαίνει ότι δεν μοιάζουμε με δούλους, αλλά με ελεύθερους, οι οποίοι περπατούν το δρόμο της αγάπης και το δρόμο του Θεού. Και μας δίνει τα πάντα και χαίρεται μαζί μας. Τίποτα δεν αξίζουμε, γι' αυτό μέσα από τη μετάνοια και στο τέλος της μετάνοιας ακολουθεί πάντα η ταπεινοφροσύνη. Δεν γίνεται να συνειδητοποιήσουμε τίποτα από τις δωρεές του Θεού, αν δεν παραμείνουμε και δεν γίνουμε μέσω της μετάνοιας ταπεινοί. Είμαστε αχρείοι δούλοι. Ποιος το πιστεύει αυτό άραγε;

Λέει ο Χριστός στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο: «Ακόμα κι αν τα πάντα κάνετε, όπως σας τα λέω, να λέτε, είμαι ένας αχρείος δούλος. Έκανα αυτό που ήταν το καθήκον μου». Το αχρείος δεν συμφέρει να το μεταφράσουμε. Θα πει άχρηστος. Ποιος θεωρεί τον εαυτό του άχρηστο; Ποιος έχει σπάσει αυτό το εγώ του; Ποιος έχει πεθάνει την ώρα της μετανοίας, για να τον αναστήσει ο Χριστός;

Όλοι έχουμε καλή ιδέα για τον εαυτό μας. Κάνουμε και μερικά λαθάκια, αλλά ποιος θα ονομάσει τον εαυτό του αχρείο;! Ποιος θα ταπεινωθεί μπροστά στην αγάπη του Θεού; Ποιος θα νιώσει άβολα για τα δώρα του και όχι απλώς ικανοποίηση; Ποιος θα συνειδητοποιήσει, ότι αυτή η αγκαλιά κι αυτή η αγάπη, δεν μας άξιζε και δεν μας αξίζει ποτέ; Κι όμως μας την προσφέρει ολοκληρωτικά ο Θεός και θέλει να παραμείνουμε μέσα σε αυτήν για πάντα, γιατί αυτή είναι η αληθινή, η αιώνια ζωή. Αμήν!

       π. Θεοφάνης Ραυτόπουλος

                                  

 

 

ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ 8 & 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2024

 

 

ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 - ΤΙΜΗ & ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΜΑΣ

 

 

Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης: Και ο άλλος, στο χείλος της αβύσσου να βρίσκεται, να μην απελπίζεται. Όχι, υπάρχει θεϊκή πρόνοια!

Ομιλεί ο Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης: «Πόσες φορές πηγαίναμε στον Γέροντα Ιωσήφ [τον όσιο Ιωσήφ τον Ησυχαστή] κι εκείνος ήταν πνιγμένος, που ήθελαν να τον διώξουν από την Μικρή Αγία Άννα, και όμως δεν το διακρίναμε!Δεν το βλέπαμε.

Όταν φώναξε ο Γέροντας να έλθει ο πάτερ Ονούφριος επάνω να μας παρηγορήσει. «Βρε… ο Γέροντας τώρα ζητάει βοήθεια από τον πατέρα Ονούφριο»;

Τότε καταλάβαμε σε ποια κατάσταση βρισκόταν τότε ο Γέροντας.

Ήταν πνιγμένος εις την λύπη.

Και τότες είδε την Παναγία. Λίγο τον πήρε ο ύπνος και είδε την Παναγία και του λέει· “Γιατί απελπίζεσαι; Έχε την ελπίδα σου σε μένα».

Κι άπλωσε ο Χριστός το χέρι του και τον χάιδεψε, έτσι, ένα χέρι μαλακό.

Ξύπνησε ο Γέροντας και είπε ότι θα με βοηθήσει η Παναγία.

Και ενήργησε η Παναγία και το πράγμα αποσοβήθηκε.

Και ο άλλος, στο χείλος της αβύσσου να βρίσκεται, να μην απελπίζεται.

Όχι, υπάρχει θεϊκή πρόνοια.

Υπάρχει η Παναγία.

Κανείς, με την πρώτη θλίψη, να μη ρίχνει τα όπλα κάτω.

Με το πρώτο εμπόδιο τα χάνουμε.

Έτσι, δεν προσβάλλουμε την Παναγία, την μητρική Της αγάπη;

Εμείς όλο το Θαβώριον Όρος οραματιζόμεθα, ενώ τον Γολγοθά τον αποφεύγουμε.

Εντούτοις όμως ο μισθός δεν παρέχεται εις την χαρά· εις την λύπην παρέχεται.

Από το βιβλίο του καθηγητή Γεωργίου Κρουσταλάκη, «Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης, Ο Θεολόγος και Παιδαγωγός της ερήμου» των εκδόσεων Εν πλω.

Για την δύναμη της μετάνοιας και την διδασκαλία των άλλων

• Όποιος μπαίνει σε μυροπωλείο, έλεγε κάποιος γέροντας, κι αν ακόμη δεν αγοράση κανένα άρωμα, βγαίνει έξω γεμάτος ευωδία. Το ίδιο συμβαίνει σ᾽ εκείνον που συναναστρέφεται αγίους ανθρώπους. Παίρνει επάνω τους το πνευματικό άρωμα της αρετής των.
• Αν θέλη ο άνθρωπος, μπορεί από την ανατολή ως τη δύσι του ηλίου να φθάση στην αγιότητα, έλεγε ο Μέγας Αντώνιος, διδάσκοντας τους μαθητάς του τη δύναμη της μετανοίας.
• Για να διδάξη κανείς τον άλλον, πρέπει ο ίδιος να είναι υγιής ψυχικά και απαθής, λέγει ο Αββάς Ποιμήν. Δεν είναι ανάγκη να οικοδομής το σπίτι του άλλου, καταστρέφοντας το δικό σου.
• Εκείνος που διδάσκει τους άλλους, χωρίς να εφαρμόζη τίποτε από εκείνα που διδάσκει, λέγει πάλι ο ίδιος Πατήρ, μοιάζει με πηγή που ποτίζει και ξεπλένει τα γύρω της, ενώ είναι γεμάτη από κάθε λογιών ακαθαρσία.
• Αληθινά σοφός, έλεγε ο Αββάς Υπερέχιος, είναι εκείνος που διδάσκει, όχι με λόγια, αλλά με έργα.
• Άλλος σοφός Πατήρ παρομοιάζει εκείνον που διδάσκει μόνο με λόγια, χωρίς να κάνη έργα, με δένδρο που έχει φύλλα, αλλά δεν κάνει καρπούς.
• Ένας από τους μεγάλους Πατέρας της ερήμου έλεγε σε κάποιον Γέροντα, γείτονά του, που δεχόταν συχνά επισκέπτας και τους εδίδασκε:Πρόσεχε, αδελφέ, γιατί το λυχνάρι φωτίζει μεν πολλούς, αλλά συνήθως καίει το στόμα του.

Από το βιβλίο «Μικρός Ευεργετινός» του Ιερομονάχου Καλλινίκου Αγιορείτου, Άγιον Όρος 2000.

Πανηγυρική Ιερά Αγρυπνία της ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Νεκταρίου 2.9.24

 

Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης, Δεν είναι μικρός αγώνας να ρίξεις τον εαυτό σου κάτω

 Υπακοή

Κάποια καλογριούλα μού έγραψε, λέει: Γέροντα, ακούμε ότι θα ‘ρθουν οι Τούρκοι και δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε.

– Α! άκουσε, παιδάκι μου, της λέω. Δεν έχεις υπακοή. Διότι αν είχες υπακοή, τότε: «Τι με νοιάζει εμένα; Ό,τι μου πεί η Γερόντισσα· ό,τι μου πεί η Γερόντισσα. Δεν είναι Γερόντισσα η Μ.; Ε, ο,τι πει η Μ., εμένα δεν με νοιάζει».

Αυτή είναι υπακοή. Αλλά για να φοβάσαι, έχεις θέλημα μέσα σου, έχεις θέλημα.

*****

Ξέρετε πολύ καλά ότι ο Γέροντάς μας (Ιωσήφ) [νυν όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής] ήταν των άκρων ησυχαστής και της νοεράς προσευχής. Και όμως δεν μας παρέδωσε ως πρώτο την ησυχία ή τη νοερά προσευχή, αλλά μας παρέδωσε την υπακοή, το κοινόβιο!

*****

Και τα βιβλία των αγίων Πατέρων αν παρακολουθήσετε, θα δείτε ότι πολλοί με ευκολία, με πολλήν άνεση αγίασαν, αγιάσθησαν οι ψυχές των, δίχως να κάνουν κόπους, δίχως να κάνουν θυσίες, δίχως να κάνουν ασκητικούς αγώνας, αλλά τι; Εδιάλεξαν την υπακοή.

*****

Η υπακοή φέρει τον άνθρωπο όχι μόνο σε απάθεια σωματική, αλλά και πνευματική.

*****

Βολιδοσκοπήσατε από πού ξεκινάει, η υπακοή. Από την Τριαδική Θεότητα. Ο Χριστός λέει ότι «ήρθα να κάνω όχι το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με» (Λούκ. 22, 42).

Από εκεί αρχίζει η υπακοή. Γι’ αυτό και όποιος κάνει υπακοή, γίνεται μιμητής του Χριστού!

*****

Βεβαιώθηκα με πείρα ότι η υπακοή είναι ανωτέρα της προσευχής.

*****

Θέλεις ν’ αποκτήσεις προσευχή; Θέλεις, όταν λες το «Κύριε Ιησού Χριστέ», να τρέχουν τα δάκρυα ποτάμι από τα μάτια σου; Θέλεις να ζήσεις τη ζωή των αγγέλων; «Ευλόγησον», «να ‘ναι ευλογημένο». Υπακοή.

*****

Ο μεγάλος αγώνας του ανθρώπου είναι να μην πιστεύει τον λογισμό του. Ε, ο Γέροντας τώρα λείπει, ρώτησε τον αδερφό σου κι ό,τι σου πει ν’ ακούσεις. Δεν είναι μικρός αγώνας να ρίξεις τον εαυτό σου κάτω, δεν είναι μικρός αγώνας. Μα αλλιώς δεν γίνεται, αλλιώς δεν γίνεται. Αν θέλεις ν’ ακολουθήσεις τον καλογερικό νόμο, εκεί θα πατήσεις.

*****

Αυτός ο οποίος κάνει υπακοή στον Γέροντά του, μιμείται τον Χριστό, ο Οποίος έκανε υπακοή στον Πατέρα Του. Και υποχρεούται κατά συνέχειαν ο Θεός να ευλογήσει εκείνον, ο οποίος Τον μιμείται.

*****

Πολλές φορές κι εμείς, να πούμε, ως Γέροντες μπορεί να κάνουμε κι ένα λάθος. Εσύ όμως που θα κάνεις υπακοή, θα σου βγει σε καλό, δεν θα σου βγει σε κακό! Ποτές η υπακοή δεν βγαίνει σε κακό, διότι είναι μίμησις Χριστού.

Από το βιβλίο «Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης», έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ», Κατουνάκια Αγίου Όρους.

Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος: Ο άγιος Καλλίνικος Εδέσσης είχε αυτό που δεν εκτιμούν οι άνθρωποι της εποχής μας…

Το διήμερο 7-8 Αυγούστου που διανύσαμε συμπληρώθηκαν σαράντα χρόνια (1984-2024) από την οσιακή κοίμηση ενός αγίου Μητροπολίτου, του αγίου Καλλινίκου Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας. Εκοιμήθη αργά το βράδυ της 7ης Αυγούστου προς την 8η Αυγούστου και η αγιοκατάταξή του έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 2020.

Πριν την αγιοκατάταξή του, ετιμάτο ως άγιος από πολλούς ανθρώπους. Μάλιστα, τρεις Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος, φέρουν το όνομά του. Είναι οι Μητροπολίτες Άρτης Καλλίνικος, Παροναξίας Καλλίνικος, Καστορίας Καλλίνικος, και πολλοί άλλοι που τον γνώριζαν τον επικαλούνταν ως άγιο και έβλεπαν θαύματα.

 Εόρτασαν την μνήμη του σε πολλά μέρη της Ελλάδος και εκτός αυτής, διότι έχουν προσωπικές αναμνήσεις, σε πολλούς Ναούς υπάρχουν τοιχογραφίες και φορητές εικόνες και έχουν αποτμήματα ιερών λειψάνων του και πολλοί διηγούνται θαυματουργικές επεμβάσεις του με την ενέργεια του Θεού, διότι «θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού».

Ο άγιος Καλλίνικος ήταν ένας σπάνιος Ιεράρχης, όπως τον γνωρίσαμε προσωπικά και βεβαιώνουμε γι’ αυτό. Συνεδύαζε αγιότητα βίου με κοινωνική ζωή, μεγάλη αγάπη στον Θεό με προσφορά στους ανθρώπους, ησυχασμό με ιεραποστολή, θεολογική ομολογία με μαρτυρικό φρόνημα, πατερική ζωή με σύγχρονο τρόπο, αγιότητα βίου με διοικητικά χαρίσματα, έκτακτη ιδιοφυΐα με αγαθή καρδιά, ταπείνωση με αγωνιστικότητα και πολλά άλλα.

Στην ζωή μου γνώρισα πολλούς χαρισματούχους Ιεράρχες, αλλά ο άγιος Καλλίνικος ήταν, όντως, ένα σπάνιος Ιεράρχης στις ημέρες μας και αυτό το ομολογώ μετά λόγου γνώσεως.

Ο άγιος Καλλίνικος ήταν άγιος από τα μικρά του χρόνια. Όσοι τον γνώριζαν από μαθητή, φοιτητή, λαικό Ιεροκήρυκα, στρατιώτη, Ιερέα, Πρωτοσύγκελλο και Επίσκοπο, ομολογούσαν ότι είχε επάνω του τα αποτυπώματα της αγιότητος. Είχε καθαρότητα βίου, αποστολικό ζήλο, προφητικό κήρυγμα, πατερικό φρόνημα, ησυχαστική ζωή, και μαρτυρικό ήθος. Συγχρόνως είχε και πολλά χαρίσματα διανοητικά, διοικητικά, ποιμαντικά. Δεν ήταν συνηθισμένος Κληρικός.

Άκουσα μερικούς Κληρικούς και μοναχούς να λένε με απορία: «Τι είχε αυτός ο Επίσκοπος που το όνομά του εισήλθε στο αγιολόγιο της Εκκλησίας;». Είχε αυτό που δεν εκτιμούν οι άνθρωποι της εποχής μας, δηλαδή το γνήσιο προφητικό, αποστολικό, πατερικό, ησυχαστικό, μαρτυρικό φρόνημα. Ήταν κατά πνεύμα συγγενής με τους νέους αγίους, όπως τον άγιο Παΐσιο, τον άγιο Πορφύριο, τον άγιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, αλλά ταυτόχρονα είχε και το χάρισμα της Αρχιερωσύνης και ομοίαζε με τον άγιο Νικόλαο κ.ά.

Παρατηρώ ότι σήμερα έχουν αλλοιωθή και διαφοροποιηθή τα κριτήρια της αγιότητας, και εφ’ όσον δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις δεν μπορούν οι άνθρωποι, ακόμη και καλοί Κληρικοί και μοναχοί να αναγνωρίσουν τους όντως αγίους.

Η μνήμη του αγίου Καλλινίκου (8 Αυγούστου) στην επέτειο των 40 ετών από την οσιακή κοίμησή του στην οποία ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, μου δίνει την ευκαιρία να δημοσιεύσω μια ομιλία γι’ αυτόν που πραγματοποίησα στον Βόλο πριν λίγους μήνες, ύστερα από πρόσκληση του Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου και του Αρχιμ. π. Επιφανίου Οικονόμου.

Η ομιλία αυτή διαρθρώνεται σε οκτώ ενότητες, ήτοι η αγία ισορροπία, ο κατανυκτικός λειτουργός, ο γλυκύς και γλαφυρός Ιεροκήρυξ, ο ησυχαστής ποιμένας, η διοικητική διάνοια, ο γελαστός Δεσπότης, η ζωντανή αγιογραφία, ο φιλόπονος άνθρωπος και «σημειοφόρος», που καταγράφουν με συντομία και ανάγλυφα τον άγιο βίο του και την ένδοξη πολιτεία του.

Είθε να έχουμε τις πρεσβείες του.

ΚΥΠΡΟΣ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974 " ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ"

 

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ-8 ΔΙΔΑΧΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΦΕΡΟΥΝ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 1. Η Δύναμη της Προσευχής

Η προσευχή κατέχει κεντρική θέση στις διδασκαλίες του Αγίου Παϊσίου. Υποστήριζε ότι η προσευχή είναι η γέφυρα που μας συνδέει με τον Θεό και η πηγή κάθε πνευματικής δύναμης. Ο Άγιος Παΐσιος προέτρεπε τους πιστούς να προσεύχονται αδιάλειπτα και με ταπεινοφροσύνη, τονίζοντας ότι η προσευχή μπορεί να φέρει θαύματα και να θεραπεύσει τις ψυχικές και σωματικές μας πληγές. Έλεγε χαρακτηριστικά: «Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής».

2. Ταπείνωση και Αγάπη

Η ταπείνωση και η αγάπη είναι δύο αρετές που ο Άγιος Παΐσιος θεωρούσε θεμελιώδεις για την πνευματική ζωή. Δίδασκε ότι η αληθινή ταπείνωση δεν είναι μόνο η αποφυγή της υπερηφάνειας, αλλά και η αποδοχή των αδυναμιών μας με ευγνωμοσύνη και η εμπιστοσύνη στη χάρη του Θεού. Όσον αφορά την αγάπη, τόνιζε ότι πρέπει να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τις πράξεις ή τα ελαττώματά τους, γιατί κάθε άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού. «Η αγάπη είναι το θεμέλιο της πνευματικής ζωής», έλεγε συχνά.

3. Υπομονή και Πίστη στις Δοκιμασίες

Ο Άγιος Παΐσιος δίδασκε ότι οι δοκιμασίες είναι αναπόφευκτο μέρος της ζωής και ότι πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε με υπομονή και πίστη. Υποστήριζε ότι οι δοκιμασίες μας βοηθούν να ενδυναμώσουμε την πίστη μας και να πλησιάσουμε πιο κοντά στον Θεό. Έλεγε ότι μέσα από τις δοκιμασίες, ο Θεός μας δίνει την ευκαιρία να αναπτύξουμε τις αρετές μας και να γίνουμε πιο ταπεινοί και ευγνώμονες. «Ο Θεός δεν μας δίνει ποτέ σταυρό μεγαλύτερο από αυτόν που μπορούμε να σηκώσουμε», συνήθιζε να λέει.

4. Εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια

Μια από τις πιο παρηγορητικές διδαχές του Αγίου Παϊσίου ήταν η εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια. Ο Άγιος Παΐσιος πίστευε βαθιά ότι ο Θεός έχει ένα σχέδιο για κάθε άνθρωπο και ότι πρέπει να εμπιστευόμαστε τη θεία βούληση, ακόμη και όταν δεν κατανοούμε πλήρως τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας. Υποστήριζε ότι η εμπιστοσύνη στον Θεό μας απαλλάσσει από το άγχος και μας δίνει ειρήνη. «Ο Θεός φροντίζει για τα πάντα, εμείς πρέπει απλά να κάνουμε το καθήκον μας και να Τον εμπιστευόμαστε», έλεγε.

5. Εσωτερική Ειρήνη και Νηφαλιότητα

Ο Άγιος Παΐσιος δίδασκε ότι η εσωτερική ειρήνη και η νηφαλιότητα είναι αναγκαία για την πνευματική πρόοδο. Πίστευε ότι η ησυχία της καρδιάς και του νου μας επιτρέπει να ακούσουμε τη φωνή του Θεού και να λάβουμε την καθοδήγησή Του. Υποστήριζε ότι πρέπει να αποφεύγουμε την ταραχή και τις αγωνίες του κόσμου και να καλλιεργούμε την εσωτερική γαλήνη μέσω της προσευχής και της πνευματικής μελέτης. «Η ησυχία είναι η σχολή των αγίων», έλεγε.

6. Ευσπλαχνία και Συγχωρητικότητα

Η ευσπλαχνία και η συγχωρητικότητα ήταν επίσης κεντρικές στις διδαχές του Αγίου Παϊσίου. Τόνιζε ότι πρέπει να δείχνουμε ευσπλαχνία προς όλους, ιδίως προς τους αμαρτωλούς και τους καταπιεσμένους, και να συγχωρούμε όσους μας έχουν βλάψει. Έλεγε ότι η συγχωρητικότητα μας απελευθερώνει από το βάρος της μνησικακίας και μας φέρνει πιο κοντά στον Θεό. «Όπως ο Θεός μας συγχωρεί τα αμαρτήματα, έτσι πρέπει κι εμείς να συγχωρούμε τους άλλους», δίδασκε.

7. Ζωή με Απλότητα

Ο Άγιος Παΐσιος προέτρεπε τους πιστούς να ζουν με απλότητα και να αποφεύγουν τις υπερβολές και την υλική ευδαιμονία. Πίστευε ότι η απλότητα στη ζωή μας βοηθά να επικεντρωθούμε στα πνευματικά και να αποφεύγουμε τις πλάνες του κόσμου. Υποστήριζε ότι η πραγματική ευτυχία βρίσκεται στην πνευματική ζωή και όχι στην υλική ευμάρεια. «Η απλότητα φέρνει ειρήνη στην ψυχή», έλεγε.

8. Σχέση με την Φύση

Ο Άγιος Παΐσιος αγαπούσε και σεβόταν τη φύση, βλέποντάς την ως δημιουργία του Θεού και ως πηγή πνευματικής έμπνευσης. Τόνιζε την ανάγκη να ζούμε αρμονικά με το περιβάλλον και να σεβόμαστε όλα τα δημιουργήματα του Θεού. Υποστήριζε ότι η φύση μας βοηθά να ανακαλύψουμε την ομορφιά της δημιουργίας και να πλησιάσουμε τον Δημιουργό.

Συμπεράσματα

Οι διδαχές του Αγίου Παϊσίου Αγιορείτη αποτελούν ένα ανεκτίμητο πνευματικό θησαυρό για την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους πιστούς. Οι συμβουλές και οι διδασκαλίες του, γεμάτες αγάπη, ταπείνωση και πίστη, συνεχίζουν να εμπνέουν και να καθοδηγούν ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Μέσα από την προσευχή, την ταπείνωση, την υπομονή στις δοκιμασίες, την εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια, την εσωτερική ειρήνη, την ευσπλαχνία, την απλότητα και την αγάπη προς τη φύση, ο Άγιος Παΐσιος μας δείχνει τον δρόμο προς την πνευματική ολοκλήρωση και την αληθινή ευτυχία.

ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ 11.7.24

 

Ὁ Χριστός θέλει προτεραιότητα, όχι αποκλειστικότητα

Σχόλιο στο Ευαγγέλιο της Κυριακής Α΄ Ματθαίου, των Αγίων Πάντων

Δεν μπορεί η «ομολογία» νάείναι λεκτική! Αν τα λόγια δεν εκφράζουν χαρισματική εμπειρία – καρπό πόνου και σταυρού – μπορούν να «ομολογούν» ένα ψεύτικο Θεό.

Η όντως «ομολογία» δείχνει – εν λόγω ή ενέργω, δεν έχει σημασία – το Θεό της Ορθοδοξίας, το Θεό «των Πατέρων ημών». Άρα ένα Θεό που ελευθερώνει, που αγαπά, που δεν τόφοβάσαι, αλλάΤόν θέλεις.

Ένας τέτοιος Θεός θέλει προτεραιότητα κι όχι αποκλειστικότητα, που παραπέμπει σε εγωκεντρική χρησιμοποίησή μας.

«Ο φιλών… οτιδήποτε σ’αυτό τόν κόσμο, υπέρ εμέ, ουκέστι μου άξιος». Σκληρός ο λόγος όπως την αλήθεια. Γιατί, εκτός από την προτεραιότητα της αγάπης ζητά και άρσιν του σταυρού μας και «ακολουθείν οπίσω Αυτού».

Θα περίμενε κανείς να είναι λίγοι αυτοί που τήρησαν το λόγο Του, τον απόλυτο και δύσκολο. Όμως τα εκατομμύρια πάντων των αγίων, όλων των εποχών όπου γης, τότε και τώρα και μέχρι συντελείας των αιώνων, μαρτυρούν πως πολλοί θα τα αφήνουν όλα και να Τον ακολουθούν, καθώς βεβαιώνει ο έγγαμος απόστολός Του Πέτρος.

Μόνο όποιος Τον αγαπά και για το όνομά Του αφήνει «οικίας ή αδελφούς ή αδελφάς ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή τέκνα ή αγρούς» (Ματθ.19, 29) μπορεί να τολμήσει να κάνει έξω από τα τετριμμένα και να πάει παραπέρα.

Κανείς δεν μπορεί να προ-καθορίσει την πορεία κανενός. Ο Θεός της καρδιάς, μιλά σ’αυτήν που «την φωνήν Του ακούει» και ανταποκρίνεται. Να γιατί ανατρέπεται η ανθρώπινη λογική, ώστε «έσονται οι έσχατοι πρώτοι κι οι πρώτοι έσχατοι».

Στην πορεία της ζωής μας οι εκπλήξεις για μας και τους άλλους, φαίνεται πως είναι δεδομένες και μας αποκαλύπτουν αυτό που θέλουμε εν αγνοία μας.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΣΥΝΕΣΤΙΑΣΗΣ 30.6.24

ΦΩΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΣΥΝΕΣΤΙΑΣΗΣ 30.6.24 

Όποιος επιθυμεί μπορεί να κατεβάσει τις φώτο σε πραγματική ανάλυση.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΣΥΝΕΣΤΙΑΣΗ 30.6.24

            ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΣΥΝΕΣΤΙΑΣΗ 

  Όσοι επιθυμούν μπορούν και να κατεβάσουν το αρχείο!

            ΚΑΛΟ & ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΣΥΝΕΣΤΙΑΣΗ 30.6.24