Ας κάνουμε, σας παρακαλώ, οικονομία στη στενοχώρια μας. Μην παραδινόμαστε σε μάταιους πόνους...Φθειρόμαστε, αδυνατίζουμε, και μας βρίσκουν αδύνατους και λυγισμένους οι σοβαρές μπόρες του βίου...Να ασκούμε κρίση και διάκριση για τι, για ποιον, αξίζει να υποφέρεις. Ειδάλλως η ζωή καταντά ανούσια σπατάλη, αδικία κουτή, θυσία που κανείς δεν χρειαζόταν...
Μια σταθερή πηγή νευρώσεων είναι η διαρκής προσπάθειά μας, από πολύ μικρή ηλικία μας: Να ευχαριστήσω τους άλλους! Από τούτη τη διαρκή προσπάθεια -από μωρά μας εκπαιδεύουν έτσι- ξεκινούν τα ψυχολογικά μας προβλήματα.
Κάποια στιγμή, μάθετε να ξεφεύγετε μακριά από τούτο το ανόητο βάσανο. Μόνο ο ελεύθερος μπορεί ν' αγαπά! Και σας θυμίζω: Άλλο σ΄αγαπώ, άλλο σε έχω ανάγκη.
Άλλος ο εαυτός μας, άλλος ο εαυτούλης μας. Ένας από τους δυο πρέπει να νικηθεί στο ρινγκ μέσα μας.
«Η τεμπελιά είναι πάθος», έλεγε ο πατέρας μου. Έτσι και αφεθείς στην αδράνεια σε ρουφάει όλο και βαθύτερα σαν κινούμενη άμμος. Πρέπει κανείς με τις δυνάμεις του να της αντιστέκεται όπως σε μια δυνατή έξη. Μας κατακτά όλο και πιο στενά.
Και να θυμόμαστε ότι η τεμπελιά συνεργάζεται καλά με την κατάθλιψη. Να το προσέχουμε τώρα, ειδικά τώρα τα χρόνια της ανεργίας. Γιατί άλλο το δεν βρίσκω εργασία, και άλλο το είμαι δημιουργικός. Οι δημιουργικοί άνθρωποι είναι πιο υγιείς, πιο χαρούμενοι, ζουν περισσότερα χρόνια. Η δουλειά πράγματι ελευθερώνει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.