ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Ο γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ συμβουλεύει τους γονείς

—Ο Γέροντας Σωφρόνιος αγαπούσε πολύ την προσευχή γι’ αυτό και με κάθε ευκαιρία μιλούσε γι’ αυτή που έντονα την ζούσε ο ίδιος. Συνιστούσε συνεχώς τους γονείς και τους δάσκαλους, και όσους έρχονταν σε επαφή με παιδιά, να μην παραλείπουν να μιλάνε μαζί τους για την προσευχή. «Κυρίως, έλεγε, να τους εμπνέετε την προσευχή. Να την βιώνετε εσείς για να την μεταφυτεύετε στις τρυφερές ψυχές των παιδιών σας». Η αληθινή αγάπη στα παιδιά εκφράζεται μόνο μέσω της προσευχής γι’ αυτά. Όταν πραγματικά αγαπάς προσεύχεσαι, μιλάς για τα αγαπητά σου πρόσωπα πρώτα και κύρια στο Θεό. Του τα λες όλα…

«Μετά από ουσιαστική προσευχή δεν είναι δυνατόν να θυμώνεις, να απαιτείς  συνεχώς υπακοή, να επιβάλεις αναγκαστική πειθαρχία, να νευριάζεις, να φωνάζεις. Αν πέφτεις σε μια τέτοια κατάσταση σημαίνει ότι δεν έχεις καμιά σχέση με την προσευχή` σημαίνει ότι μιλάς πολύ στους άλλους και λίγο ή καθόλου στο Θεό».

— Όταν σας στεναχωρούν τα παιδιά σας, (όποιας ηλικίας), σας δυσαρεστούν, σας κάνουν να πονάτε, σας απελπίζουν… μην τα σχολιάζετε, μην τα ελέγχετε, μη μιλάτε γι’ αυτά στους άλλους. Μη λέτε κουβέντες και συμβουλές στα ίδια. Ένα μόνο να εισπράττουν από σας: την προσευχή και τις δεήσεις σας γι’ αυτά!

[Θυμάμαι που μου έλεγε: Να συμβουλεύεις τους γονείς να σταυρώνουν συνέχεια τα παιδιά τους. Να προσπαθούν να διώχνουν από μέσα τους την αγωνία για τα παιδιά και το μέλλον τους. Να αγωνιούν μόνον για το αν η δική τους προσευχή για τα παιδιά τους είναι σωστή και συνεχής ].

— « Γονείς, έλεγε, μη μιλάτε τόσο στα παιδιά σας για την προσευχή, μάλλον προσπαθήστε να προσεύχεστε μαζί τους. Προκαλέστε με ωραίο τρόπο κάποια συζήτηση με τα παιδιά για το θέμα της  προσευχής και για τη Θεία Λειτουργία. Ζητείστε τις εντυπώσεις τους μετά τη συμμετοχή τους στη Θεία Κοινωνία και σε άλλες ακολουθίες,  προκαλέστε τα με εύστοχες ερωτήσεις να μιλήσουν. Δεχτείτε τις σκέψεις τους, αρνητικές και θετικές, και συζητείστε για τη ζωή στην Εκκλησία. Αφήστε τα ελεύθερα να εκφράσουν τις σκέψεις τους. Ακούστε τα και απαντήστε στις ερωτήσεις τους.

Να είστε έτοιμοι ν’ ακούσετε ήρεμα την κριτική και τις αρνητικές σκέψεις τους για την πίστη και γενικά για τη ζωή μέσα στην Εκκλησίας. Μη θυμώσετε, δεχθείτε τις θέσεις τους, και μιλήστε μαζί τους σοβαρά και ήπια, χωρίς έντονη προσπάθεια να τα πείσετε, να τα κάνετε να αλλάξουν θέση, να δεχτούν ό,τι εσείς πιστεύετε. Έτσι μόνο θα πετύχετε μια καλή επικοινωνία μαζί τους και θα τους δώσετε τη δυνατότητα συναντήσεως και ανοικτής συνομιλίας και κατανόησης.

Μια τέτοια ειρηνική επικοινωνία θα φέρει πολλά θετικά αποτελέσματα και για την μελλοντική ζωή των παιδιών. Μην ξεχνάτε ποτέ ότι αυτό που μιλάει αποτελεσματικά είναι όχι τα λόγια αλλά το παράδειγμα. Ζήστε και μετά μιλήστε!

Μπορεί να λέμε πολλά σημαντικά πράγματα και εξαιρετικά μεγαλειώδη λόγια, για το Θεό, την προσευχή, την επικοινωνία μαζί Του, αλλά όλα αυτά περνάνε πάνω…από το κεφάλι. Εκείνο που αγγίζει την καρδιά και βρίσκει χώρο να μείνει μέσα σ’ αυτή είναι το ζωντανό παράδειγμα. Αυτό μιλάει βαθιά και αποτελεσματικά.

— Συχνά (έλεγε ο Γέροντας) έρχεται στο νου μου εκείνη η υπέροχη προσευχή: «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν Σου…»  Αλλά αν η προσευχή μου είναι αδύνατη σαν λεπτή κλωστή δεν «κατευθύνεται» πουθενά! Δεν πάει φυσικά «ενώπιόν Του», αλλά σπάει και σκορπίζεται στα πέρατα. Και οι πιο φευγαλέοι λογισμοί την παρασύρουν και χάνεται.

— Η Θεία Λειτουργία ήταν για τον Γέροντα το κέντρο της ζωής του. «Ζούσε για να λειτουργεί» όπως έλεγε. Γ’ αυτό δεν παρέλειπε ποτέ να συνιστά σε όλους, και ιδιαίτερα στους γονείς, να εκκλησιάζονται και να βοηθούν τα παιδιά από μικρή ηλικία να μπουν στο πνεύμα της Θείας Λειτουργίας. Έτσι «θα φτάσει», έλεγε, «κάποτε η ώρα που η Θεία Λειτουργία δεν θα είναι ένα ξερό, άγονο χρέος, αλλά θα αγκαλιάζει με τη χάρη της όλη τη ζωή μας».

Αν μ’ αυτό τον τρόπο δεν βοηθηθούν τα παιδιά μας να ζήσουν τη Θεία Λειτουργία και να εμβαθύνουν στο χώρο αυτό, εύκολα μπορεί να πέσουν στην ξερή συνήθεια που ερημώνει και νεκρώνει τη ζωή. Και η αδιαφορία τους θα γίνει σύντομα άρνηση!

Τα παιδιά αν δεν αποκομίζουν από τις Εκκλησιαστικές ακολουθίες και την προσωπική χειραγώγηση όλα όσα τους χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν τα πάμπολλα προβλήματα της ζωής, γρήγορα θα νιώσουν ερημιά, μόνωση και θα καταφύγουν εύκολα σε άλλες λύσεις. Χωρίς αυτή την αγωγή δεν θα μπορέσουν να σταθούν και να προοδεύσουν. Πολύ περισσότερο ισχύουν όλα αυτά για τους σύγχρονους καιρούς που ζούμε σ΄ ένα κόσμο που δεν προσεύχεται και έχει λησμονήσει τον Θεό.

— Χωρίς να πιέζουμε τα παιδιά, τους εμπνέουμε την αγάπη για ό,τι γίνεται στο Ναό. Γονείς, και όλη η ενορία, υποδεχόμαστε τα μικρά παιδιά στο Ναό και απολαμβάνουμε τη ζωντανή παρουσία τους. Μακάρι να μπορούμε να ανεχόμαστε τα πήγαινε-έλα των μικρών παιδιών, το κλάμα, το γέλιο τους, να μη δυσανασχετούμε και τα μαλώνουμε. Και μόλις τα παιδιά μεγαλώσουν λίγο η ενορία θα τους εμπιστευθεί με αγάπη και διακριτικότητα κάποιο έργο να ασχοληθούν.

—Διακριτικές υποδείξεις στα παιδιά να γίνονται μόνο από τους γονείς. Να μην επεμβαίνουν οι άλλοι με υποδείξεις, μαλώματα, απειλές, φοβίες κλπ. Όλα αυτά φέρνουν αντίθετο αποτέλεσμα στο παιδί που τα ακούει.