Με πρωτοβουλία των κατηχητών /τριών σήμερα, αδελφοί μου, έχουμε ανάμεσά μας αρκετά παιδιά των κατηχητικών σχολείων, κι αυτό μας χαροποιεί ιδιαίτερα. Θα ήθελα να παρακαλέσω τους μεγάλους όταν βλέπουν να έρχονται στην Εκκλησία παιδιά, έφηβοι και νέοι να χαίρονται πάρα πολύ και να το δείχνουν. Να τους αγκαλιάζουν με την καρδιά και το βλέμμα τους κι ας μην έχουν την τέλεια συμπεριφορά ή την τέλεια εμφάνιση. Λες και εμείς, τρομάρα μας, τα κάνουμε όλα τέλεια. Να τους φέρονται όπως στα παιδιά και τα εγγόνια τους, που τα υπεραγαπούν.
Αξίζει λοιπόν σήμερα το κήρυγμά μας να είναι προσαρμοσμένο στα παιδιά μας. Αρκετά μιλάμε οι μεγάλοι προς τους μεγάλους. Και δεν ξέρω αν βγαίνει και κάτι. Μήπως με τη γλώσσα των παιδιών μάθουμε περισσότερα;
Ο Χριστός μας μιλάει, παιδιά, πάντα με ιστορίες από την καθημερινή μας ζωή κι έτσι μας φανερώνει αλήθειες πολύ μεγάλες για τη ζωή μας. Μας λέει τι πρέπει να προσέχουμε και τι να αποφεύγουμε. Μας μαθαίνει να αγαπάμε Εκείνον και όλους τους ανθρώπους, να νοιαζόμαστε γι’ αυτούς, να μην τα θέλουμε όλα δικά μας, να μην είμαστε πλεονέκτες, όπως λένε οι μεγάλοι. Γι’ αυτό ακούστε μια ιστορία για ένα παιδάκι που πήγαινε μόλις στην Α’ Δημοτικού.
Οι γονείς, παππούδες και οι γιαγιάδες αυτού του παιδιού, αλλά και κάποιοι θείοι, επειδή ήταν το μοναδικό μικρό παιδί σε όλες τις συγγενικές οικογένειες το φόρτωναν με δώρα, με παιχνίδια, με ρούχα, με παπούτσια. Καθώς περνούσαν τα χρόνια το δωμάτιο του παιδιού γέμιζε συνεχώς από όλα αυτά τα δώρα. Άλλα τα χρησιμοποιούσε, άλλα τα χάλαγε, άλλα δεν προλάβαινε ούτε καν να τα ανοίξει, πάντως τα θεωρούσε όλα δικά του και δεν τα μοιραζόταν με κανέναν. Πάει καιρός που είχε σταματήσει να λέει ευχαριστώ σε όποιον του τα πρόσφερε. Νόμιζε ότι οι μεγαλύτεροι είναι κάτι σαν υπηρέτες του και έπρεπε να ασχολούνται μόνο με ό,τι ήθελε εκείνο. Μάλιστα, από ένα σημείο και μετά άρχισε να δίνει και παραγγελίες. Να μου φέρετε αυτό το καινούριο ηλεκτρονικό και εκείνη την καινούρια μπάλα. Έτσι, άρχισε να νιώθει ότι είναι κάτι σαν βασιλιάς και να θεωρεί τα άλλα παιδιά που δεν είχαν τόσα πολλά παιχνίδια σαν κατώτερά του. Γι’ αυτό και σταμάτησε να παίζει μαζί τους λέγοντας: έχω τόσα πολλά δικά μου παιχνίδια και ρούχα και δεν θέλω να μου τα πειράξει κανείς. Κι έτσι περνούσαν οι μέρες χωρίς αντιληφθούν οι γονείς του ότι είχαν και μεγάλωναν έναν μικρό εγωιστή. Ώσπου μια μέρα, που έλειπαν όλοι από το σπίτι, μπήκαν κλέφτες και τα πήραν όλα. Φανταστείτε τι έγινε όταν γύρισαν σπίτι και ο μικρός εγωιστής αντίκρισε το δωμάτιό του άδειο . Ένιωσε σαν να πέθανε, σαν να έχασε τη ζωή του. Κι όμως ζούσε, έκλαιγε και έτρεξε στην αγκαλιά των γονιών του. Αλλά και τα άλλα παιδιά της γειτονιάς, μόλις έμαθαν τι συνέβη, παρότι είχε καιρό να παίξει ο εγωιστάκος μαζί τους, ήρθαν να τον επισκεφθούν και να τον παρηγορήσουν και να του θυμίσουν ότι η αληθινή φιλία δεν χρειάζεται γεμάτα παιδικά δωμάτια, αλλά γεμάτες καρδιές από αγάπη και ενδιαφέρον. Ότι χρειάζεται να μοιραζόμαστε τα δώρα του Θεού, να Του λέμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και να ζούμε ευτυχισμένοι και με τα λίγα και με τα πολλά, γιατί τίποτα δεν είναι δικό μας.
Έτσι παιδιά μου μας μαθαίνει ο Καλός Χριστός μας, που μας προσφέρει όλα τα καλά του κόσμου, να δίνουμε και να μοιραζόμαστε, να σταματήσουμε να είμαστε μικροί εγωιστές και να γίνουμε μικροί και μεγάλοι φίλοι με όλους, να είμαστε όλοι χαρούμενοι και να θεωρούμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας πιο σημαντικούς από τα άψυχα πράγματα. Για γίνουμε καλόκαρδοι, πρόθυμοι να βοηθάμε και να αγαπάμε όλον τον κόσμο.
Σκεφτείτε λοιπόν παιδιά τη Δευτέρα που θα πάτε σχολείο τι θα κάνετε για να δείξετε την καλοσύνη σας σε όποιους συναντήσετε. Για να χαρεί ο Χριστός και να χαρείτε κι εσείς. Αμήν. Μακάρι.
π. Θ. Ρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.