Η ΣΑΡΚΩΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

•Κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, η σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού η οποία πραγματώθηκε ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου (Γαλ 4,4) ανήκει στο προαιώνιο σχέδιο του Θεού. Γι’ αυτήν τη σάρκωση έγιναν όλα τα δημιουργήματα και όχι η σάρκωση γι’ αυτά. Όλα αποβλέπουν και καταλήγουν στον σαρκωμένο Λόγο, τον Χριστό, πριν από τη δημιουργία τους. Έπρεπε οπωσδήποτε ο φυσικός δημιουργός της φύσεως των όντων να γίνει αυτουργός και της κατά Χάριν θεώσεως των δημιουργημάτων, ώστε να φανεί ότι αυτός που έδωσε την ύπαρξη στα όντα τους χαρίζει και την αιώνια μακαριότητα.

•Ο άνθρωπος πλάστηκε κατά τέτοιο τρόπο, με τέτοια φύση, ώστε εν χρόνω να μπορέσει να υποδεχθεί τον Λόγο του Θεού και να θεωθεί (άγιος Νικόλαος Καβάσιλας)

•Ο άνθρωπος πλάστηκε από τον άσαρκο Λόγο, για να γίνει στο τέλος όμοιος με τον ένσαρκο Λόγο, τον Χριστό, να γίνει Χριστός κατά Χάριν (με τη μέθεξη της θείας Χάριτος). 

•Ο Θεός νυμφεύθηκε την ανθρωπότητα σε έναν σύνδεσμο αγάπης και τρυφερότητας, οι οποίες περιμένουν αντίστοιχη ανταπόκριση από την πλευρά του ανθρώπου.

•Ο απώτατος στόχος, για τον οποίο ο Θεός έγινε άνθρωπος, είναι να μας μεταδώσει το Άγιο Πνεύμα.

•Αυτήν την ταπεινή ζωή, αυτήν την κένωση, αυτό το απίστευτο χαμήλωμα του ενανθρωπήσαντος Υιού του Θεού, που έγινε δούλος, δικός μας υπηρέτης, από την στιγμή που γεννήθηκε ως τη στιγμή του θανάτου Του, δεν πρέπει να τα ξεχνάμε.

•Όταν μπαίνουμε στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, όταν στεκόμαστε μπροστά στην φάτνη, ας αφήνουμε την καρδιά μας να πλαταίνει, ας αφήνουμε να γκρεμίζονται οι θωρακίσεις, οι άμυνες και η αυτοπροστασία μας, κι ας γινόμαστε όπως το Νεογέννητο, εντελώς άοπλοι, εντελώς γυμνοί, υπό την προστασία μόνο της αγάπης και της αγιότητας. Κι όταν η καρδιά μας απελευθερωθεί από όλη αυτή την πανοπλία της, εκείνη τη στιγμή γινόμαστε ικανοί κι εμείς να αφεθούμε να μας καταφλέξει η θεία Αγάπη. Κι αυτή η αγάπη εισχωρεί μέσα μας και μας επιτρέπει να αγαπούμε κοντινούς και μακρινούς, να αγαπούμε χωρίς όρια και χωρίς σύνορα.