Η ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΚΥΜΑΙΩΝ

Ἡ ἀναχώρησις τοῦ ὡς ἱεροκήρυκος τοῦ Νομοῦ Εὐβοίας Μητροπολίτου Ἁγίου Πενταπόλεως ὡς κεραυνός κατελύπησε, διότι κατά τό διάστημα τῆς αὐτόθι διαμονῆς του, ἀόκνως καί μετά ζήλου οὐ μόνον ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ εἲτε ἱερουργός ὢν εἲτε μή, ἀνά πᾶσαν Κυριακήν καί ἐπισήμους ἑορτάς δέν ἒπαυσε διδάσκων τόν λαόν, ὃστις παρηκολούθει ἳνα ἀκούσῃ τήν διδασκαλίαν του, ἀλλά καί εἰς πᾶσαν αὐτοῦ τυχόν συναναστροφήν ὁ λόγος του ἦτο πλοῦτος πνευματικῆς διδασκαλίας καί τροφή παντός χριστιανοῦ. Εὐτυχεῖς λοιπόν, φίλοι Χαλκιδεῖς λογίζεσθε ἒστω καί προσωρινῶς διά τήν ἀπόκτησιν τοιούτου ἱεράρχου.

Κατά δέ τήν ἡμέραν τῆς ἀναχωρήσεώς του, οἱ Κυμαῖοι ἀναλογιζόμενοι τάς πολλάς αὐτοῦ ἀρετάς καί τήν πνευματικήν τροφήν ἣν καί ἑκάστην ἀπελάμβανον διά τῆς διδασκαλίας του, προέπεμψεν αὐτόν πλῆθος ἂπειρον, ἳνα λάβει καί τάς εὐχάς καί εὐλογίας του, ὃστις ἀληθῶς μετά μικράν συγκεκινημένην προσφώνησιν πρός τούς προπέμψαντας ἒδιδε τόν ἀσπασμόν καί τήν εὐλογίαν πρός ἓνα ἓκαστον. (Κύμη τῇ 24 Δεκεμβρίου 1891).