Εικόνα: Χρήστος Μποκόρος
Με τα μνημόσυνα ομολογούμε την ενότητα της Εκκλησίας του ουρανού και της γης, των ζώντων και των κεκοιμημένων.
Ένα απλό παράδειγμα. Αυτή η Εκκλησία είναι ένα σπίτι, μία οικία και έχει δύο ορόφους. Στον επάνω όροφο είναι η ουράνια Εκκλησία, όλοι οι κεκοιμημένοι αδελφοί μας με τους αγγέλους και τους Αγίους και στον κάτω όροφο είμαστε εμείς. Και υπάρχει και μία εσωτερική σκάλα, η οποία συνδέει αυτούς τους δύο ορόφους και μπορούμε να ανεβαίνουμε και να κατεβαίνουμε. Πώς; Μέσα από την προσευχή και μέσα από τις αγαθοεργίες από την δική μας πλευρά και μέσα από τις προσευχές. Αλλά και οι ψυχές εκείνες, που μας σκέφτονται και προσεύχονται για μας και παρακαλούν το Θεό για το καλύτερο και για τη δικιά μας ζωή, κατά κάποιο τρόπο και αυτές κατεβαίνουν από αυτή την εσωτερική σκάλα και έρχονται και μας συμπαραστέκονται και μας βοηθούν κατά το δυνατόν και κατά την παρρησία, την οποία έχουν βρει είτε έτσι είτε αλλιώς κοντά στον Κύριό μας.
Άρα όλα τα κομμάτια μας σήμερα, θα λέγαμε, ενώνονται: Οι ζώντες και οι κεκοιμημένοι, οι αμαρτωλοί και οι δίκαιοι, οι άγιοι και οι άνθρωποι, που μετανοούν και αγωνίζονται με τις αμαρτίες τους. Όλους μας μάς ενώνει ο Χριστός. Μπαίνουμε σ’ αυτό το σπίτι και σ’ αυτό το σπίτι δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή. Υπάρχουν μόνο στοιχεία αγάπης. Η αγάπη πάντα ενώνει. Υπάρχουν μόνο στοιχεία αιωνιότητας και η αιωνιότητα πάντα μας φανερώνει την αλήθεια, που δεν έχει τέλος και το Χριστό, που δεν έχει τέλος και τις σχέσεις μας αυτές, που αναπτύσσονται μέσα στην Εκκλησία, οι οποίες επίσης δεν έχουν κάποιο τέλος. Έχουν κάποια κορύφωση, έχουν μία ανάπτυξη, έχουν μία πρόοδο ανάλογα με την κατάστασή μας, τη διάθεσή μας, τον αγώνα μας, την πνευματικότητά μας και το γεγονός, ότι κάθε μέρα μας δίνει ο Θεός μια νέα ευκαιρία και μια νέα δυνατότητα να πλησιάσουμε Εκείνον και να πλησιαστούμε και μεταξύ μας και να ενωθούμε καλύτερα μεταξύ μας και να μην μας χωρίζουν πράγματα.
Αφού έφτασε ο Χριστός να μας πει, ότι: «Ο θάνατος δεν μπορεί να σας χωρίσει και να μας χωρίσει από την αγάπη την δική Του και μεταξύ μας», πώς είναι δυνατόν να μας χωρίζουν ευτελή πράγματα της καθημερινότητας; Είτε έχουν να κάνουν με χρήματα, είτε έχουν να κάνουν με οικόπεδα, με διαθέσεις, με προσβολές, με παρεξηγήσεις ή με το οτιδήποτε άλλο. Άλλωστε, αδελφοί μου, λίγοι άνθρωποι είναι στη ζωή μας πολύ κοντά μας. Το έχει κάνει έτσι ο Θεός, ώστε να μην μπορούμε να έχουμε μια επαφή με τους πάντες. Και σ΄ αυτούς τους λίγους θα φανερώσουμε ο καθένας μας αυτή την ενότητα, αυτή την προσπάθεια ένωσης και σύνδεσης. Όσο περνάει από το χέρι μας, όσο περνάει από τη διάθεσή μας και από την πράξη μας! Τα υπόλοιπα θα τα κάνει ο Θεός και θα τα ομορφύνει ο Θεός με τον τρόπο και στον χρόνο, που Εκείνος γνωρίζει.
Να θυμόμαστε αυτή την εικόνα! Είμαστε στο ίδιο σπίτι όλοι. Είμαστε σε διαφορετικά πατώματα, αλλά υπάρχει μια εσωτερική σκάλα, που μας ενώνει και μας συνδέει: είναι η προσευχή, είναι η αγάπη, είναι το νοιάξιμο, είναι το πραγματικό ενδιαφέρον, που έχουμε ο ένας για τον άλλο. Δεν είναι κάτι τυπικό αυτό, δεν είναι κάτι, που γίνεται για να τηρήσουμε και κάποια καθήκοντα για τις ψυχές. Βλέπετε, όσο κι αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τη χριστιανική ζωή – πολλές φορές το θέλουμε! – αυτό με τις ψυχές, αυτό με την αιώνια ζωή μας προβληματίζει πάντα και μας έχει σε μία ανησυχία: τί γίνεται;
Τί γίνεται με τον θάνατο; Τί γίνεται με την αιώνια ζωή;
Είναι καλή αυτή η ανησυχία και θα μας δώσει την απάντηση ο Χριστός, καθώς θα Τον βιώνουμε στην Εκκλησία μέσα και καθώς θα ζούμε, όπως μας ζητάει Εκείνος να ζούμε. Με πολλή υπακοή στο θέλημά Του και τα υπόλοιπα θα τα φροντίσει Εκείνος.
Ας ευχηθούμε λοιπόν και σήμερα, ο Θεός να αναπαύσει στην Βασιλεία Του τις ψυχές όλων των απ’ αιώνος αδελφών μας και να δώσει και σε μας καλή μετάνοια!
π. Θεοφάνης Ραυτόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.