ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΣΩΤΟΥ

Δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου, Κυριακή του Ασώτου ή του Φιλεύσπλαχνου Πατέρα.

Ξεκάθαρα ορισμένα πράγματα πρέπει να τα βλέπουμε και μέσα από αυτή την απολυτότητα και την καθαρότητα. Να βλέπουμε και τον εαυτό μας, να καθρεφτιζόμαστε και να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες και να παίρνουμε αποφάσεις. Τι είναι η αμαρτία και τι είναι η μετάνοια; Αυτά τα δύο μας τα δείχνει πολύ καθαρά η σημερινή παραβολή.

Έχουμε πολύ σοβαρή σχέση με την αμαρτία, δυστυχώς. Μας έχει προσελκύσει και μας έχει παρασύρει τόσες φορές στη ζωή μας. Πόσο κρίμα για τον Θεό και πόση λύπη για τον Θεό! Και από την άλλη, έχουμε τόση πολύ ανάγκη από την μετάνοια, γιατί χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να δούμε φως, δεν μπορούμε να λυτρωθούμε.

Άρα, όλοι βρισκόμαστε μέσα σε αυτήν την παραβολή και όλοι πρέπει να δούμε τελικά ποια είναι τα πραγματικά μεγέθη αυτών των δύο καταστάσεων που είναι αντίθετα μεταξύ τους. Αμαρτία. Έκανα κάποιο λάθος. Νιώθω άσχημα. Έχω και κάποιες ενοχές. Δεν είμαι όσο πρέπει σωστός. Και τόσα άλλα τα οποία λέμε συνήθως στην εξομολόγησή μας. Δεν ξέρω αν ποτέ σκεφτήκαμε να πούμε, με το που ξεκινά η εξομολόγησή μας, να πούμε στο πνευματικό μας, δηλαδή στον Θεό τον ίδιο, όπως λένε τα τροπάρια σήμερα:

Πάτερ, ἐμακρύνθην ἀπὸ σοῦ. Απομακρύνθηκα από Σένα. Πατέρα μου, Θεέ Πατέρα μου, έφυγα μακριά από Σένα και σπατάλησα όλη την περιουσία που μου έδωσες. Αυτό είναι η αμαρτία.

Πατέρα, χάλασα, πλήγωσα αυτή τη σχέση. Πατέρα, Σε εγκατέλειψα.

Πατέρα, νόμιζα ότι μπορούσα και μόνος μου. Νόμιζα ότι ήμουνα ανεξάρτητος. Νόμιζα ότι είμαι επαναστάτης και μπορώ να τα καταφέρω μόνος μου.

Πατέρα, τα έκανα αυτά και συνεχίζω να τα κάνω.

Αυτό είναι η αμαρτία! Είναι μια πολύ σοβαρή απομάκρυνση, μεγάλη απομάκρυνση από το έλεος, από την αγάπη και από την αγκαλιά του Θεού. Και εμείς ακριβώς σαν τον άσωτο Υιό, Του λέμε πολλές φορές: Δώσ' μου τα χαρίσματά μου, δώσ' μου τα προσόντα μου, δώσ' μου ό,τι έχεις να μου δώσεις, αλλά να φύγω να μην έχω σχέση μαζί σου. Να τα κάνω εγώ ό,τι θέλω και όπως θέλω να τα χρησιμοποιήσω.

Παραδόξως ο Θεός Πατέρας ανταποκρίνεται στο κάλεσμά μας και δέχεται αυτήν την τραγική πρότασή μας. Δεν μας τα παίρνει πίσω τα χαρίσματα. Δεν μας παίρνει πίσω τις δυνατότητες και όλες τις ευκαιρίες που μας δίνει. Μας τις δίνει για άλλο λόγο, αλλά δεν μας τις παίρνει πίσω. Τα χαρίσματα του Θεού είναι αμεταμέλητα. Και εμείς τα παίρνουμε και τα σπαταλάμε. Τα παίρνουμε και τα χαλάμε. Τα παίρνουμε και τα διαλύουμε στην κυριολεξία. Κάθε αμαρτία είναι ακριβώς αυτό το γεγονός.

Απομάκρυνση, σπατάλη και εσωτερική μοναξιά μετά, γιατί δεν υπάρχει αυτή η σχέση αγάπης. Γιατί δεν υπάρχει αυτή η σχέση όμορφης εξάρτησης από τον Δημιουργό μας. Γιατί μας έπλασε με αυτά τα χαρακτηριστικά. Να είμαστε συγγενείς του πνευματικά και να μην μπορούμε να ζήσουμε χωρίς Αυτόν. Κι όμως εμείς εκεί, να επιμένουμε. -Θεέ μου, Σε ευχαριστώ, να είσαι καλά, μου τα έδωσες, αυτά που μου έδωσες, μπορώ να ζήσω και χωρίς Εσένα.

-Δεν μπορείς να ζήσεις, παιδί μου, χωρίς Εμένα. Και σε περιμένω. Γύρισε πίσω!

Να η μετάνοια. Συναίσθηση! Ήρθε, λέει, στον εαυτό του. Δηλαδή, πριν, όταν είχε απομακρυνθεί, είχε βγει έκτος από τον εαυτό του. Ήταν εκτός εαυτού. Ήταν σε κατάσταση παράνοιας. Σε κατάσταση τρέλας. Γιατί η αμαρτία είναι μία τρέλα. Μία πολύ σοβαρή τρέλα. Έχουμε μπροστά μας την πηγή, έχουμε μπροστά μας το γάργαρο πνευματικό νερό και εμείς φεύγουμε, λες και βλέπουμε κάτι αρνητικό και πάμε και ξεδιψάμε από τα λασπόνερα.

Μετά παθαίνουμε ψυχικά και σωματικά νοσήματα διάφορα. Παθαίνουμε μεγάλες ζημιές πνευματικές και εκεί πάλι ο Θεός μας περιμένει. Γιατί δεν επιτρέπει να καταστραφούμε εντελώς. Γιατί έχει μέσα μας αφήσει αυτό το φωτάκι της μετάνοιας που είναι μία καλοσύνη της παρουσίας Του, που συνεχώς μας παροτρύνει και μας προτρέπει:

-Σύνελθε! Ξύπνα! Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα. Αλλά εγώ δεν μπορώ να σε υποχρεώσω να ζήσεις με Εμένα. Πρέπει κι εσύ να το θελήσεις. Πρέπει να γυρίσεις πίσω, παιδί μου.

Και όντως γυρνάει πίσω και γυρνάμε πίσω. Κάθε φορά που μετανοούμε είναι μία επιστροφή. Μία επιστροφή από την εξορία. Μία επιστροφή από την καταστροφή. Μία επιστροφή που επανασυνδέει την ψυχή μας με τον Πατέρα. Μία επιστροφή που ξανανοίγει την αγκαλιά του Πατέρα. Δηλαδή την έχει ανοιχτή αλλά είναι κενή και μας βάζει μέσα της και μας σφίγγει σφιχτά και μας καταφιλά. Γιατί όλα αυτά; Γιατί είμαστε νεκροί και αναστηθήκαμε. Αυτό ακριβώς είναι το μυστήριο της μετανοίας. Αυτό ακριβώς είναι το μυστήριο της πνευματικής ζωής. Αυτό ακριβώς είναι το μυστήριο της Θείας Λειτουργίας και της Θείας Κοινωνίας.

Ο καθένας από εμάς καλείται να σκεφτεί πολύ σοβαρά τι γίνεται με την αμαρτία του και αν την έχει συνειδητοποιήσει ακριβώς στις διαστάσεις της και κυρίως τι γίνεται με τη μετάνοια του. Πρέπει πάση θυσία να επιστρέψουμε και να μετανοήσουμε από την καρδιά μας. Δεν αξίζουμε τίποτα από αυτά τα οποία ο Θεός μας προσφέρει. Δεν γυρνάμε με απαιτήσεις, δεν θέλουμε δικαιολογίες. Τα κάναμε όλα θάλασσα.

-Θεέ μου, δέξε με έστω σε μία γωνιά του παραδείσου. Εκεί πεταμένος, αρκεί να είμαι κοντά σου!

Και Εκείνος μας παίρνει και μας βάζει στην πρώτη θέση. Μας βάζει καινούργια ρούχα, δηλαδή μας τιμά, ενώ εμείς τον ατιμήσαμε. Μας βάζει δαχτυλίδι, δηλαδή μας δίνει εξουσία, ότι είμαστε παιδιά Του, ενώ εμείς Τον ξεχάσαμε και Τον πετάξαμε και Τον εγκαταλείψαμε. Μας βάζει παπούτσια, που σημαίνει ότι δεν μοιάζουμε με δούλους, αλλά με ελεύθερους, οι οποίοι περπατούν το δρόμο της αγάπης και το δρόμο του Θεού. Και μας δίνει τα πάντα και χαίρεται μαζί μας. Τίποτα δεν αξίζουμε, γι' αυτό μέσα από τη μετάνοια και στο τέλος της μετάνοιας ακολουθεί πάντα η ταπεινοφροσύνη. Δεν γίνεται να συνειδητοποιήσουμε τίποτα από τις δωρεές του Θεού, αν δεν παραμείνουμε και δεν γίνουμε μέσω της μετάνοιας ταπεινοί. Είμαστε αχρείοι δούλοι. Ποιος το πιστεύει αυτό άραγε;

Λέει ο Χριστός στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο: «Ακόμα κι αν τα πάντα κάνετε, όπως σας τα λέω, να λέτε, είμαι ένας αχρείος δούλος. Έκανα αυτό που ήταν το καθήκον μου». Το αχρείος δεν συμφέρει να το μεταφράσουμε. Θα πει άχρηστος. Ποιος θεωρεί τον εαυτό του άχρηστο; Ποιος έχει σπάσει αυτό το εγώ του; Ποιος έχει πεθάνει την ώρα της μετανοίας, για να τον αναστήσει ο Χριστός;

Όλοι έχουμε καλή ιδέα για τον εαυτό μας. Κάνουμε και μερικά λαθάκια, αλλά ποιος θα ονομάσει τον εαυτό του αχρείο;! Ποιος θα ταπεινωθεί μπροστά στην αγάπη του Θεού; Ποιος θα νιώσει άβολα για τα δώρα του και όχι απλώς ικανοποίηση; Ποιος θα συνειδητοποιήσει, ότι αυτή η αγκαλιά κι αυτή η αγάπη, δεν μας άξιζε και δεν μας αξίζει ποτέ; Κι όμως μας την προσφέρει ολοκληρωτικά ο Θεός και θέλει να παραμείνουμε μέσα σε αυτήν για πάντα, γιατί αυτή είναι η αληθινή, η αιώνια ζωή. Αμήν!

       π. Θεοφάνης Ραυτόπουλος