O ΑΓΙΟΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ (2)

Ο κόσμος όλο και γινόταν περισσότερος έξω από τη Ριζάρειο. Πλήθαινε κι αναζητούσε τη χαμένη άγκυρα. Την ελπίδα που μόνον η πνευματική Μητέρα, η Ορθοδοξία, μπορούσε να δώσει, η Εκκλησία που παραστάθηκε τετρακόσια χρόνια στου δυνάστη τις σφαγές και που τη σκέπαζαν καθημερινά τώρα σκόνες, σκουπίδια, λιθοβολισμοί.

Πλήθαινε κι ο κόσμος, ο καταγεμάτος πληγές κι απελπισία. Κι αναζητούσε έστω και τον ένα, που σήκωνε ανόθευτα στην καρδιά την άγια πίστη.

Φαίνεται λοιπόν δεν ήταν ακόμα καιρός να τραβηχτεί από τη Σχολή και τον κόσμο…

Πενήντα έξι περίπου χρονών, με κάτασπρα μαλλιά και γένια, μέσα από το καμίνι της ασκήσεως, μέσα από νηστεία και νοερή προσευχή , γνώριζε κάτι που οι πολλοί ή δεν εγνώριζαν ή δεν άγγιξαν διστακτικά, χλιαρά, ψηλαφώντας. Φυσικά τι άλλο, γνώριζε τον Θεό και τα προστάγματά Του επί γης. Τα προστάγματά Του που ήταν ταπεινό φρόνημα, δικαιοσύνη, αγάπη, Φως.

Δε μια κυριακάτικη Λειτουργία, στην Παναγία τη Χρυσοσπηλιώτισσα της οδού Αιόλου, αντικρύζοντας έναν ρακένδυτο ιερέα, δίχως να καλοσκεφτεί έβγαλε και του πάσαρε το ράσο του και γύρισε με το μπαλωμένο και κατακίτρινο του αλλουνού στη Ριζάρειο. Ο ιερέας αυτός και συλλειτουργός του έμεινε με ανοιχτό στόμα.

-Πώς… τι θα κάμετε σεις δίχως ράσο; Σιγορώτησε.

-Δεν πειράζει. Κάπου θα εύρω και θα κάμω άλλο.

-Τι είναι αυτό κύριε Σχολάρχα; Του πέταξε κι ο γενικός γραμματέας, όταν τον είδε να μπαίνει βιαστικός στην κάμαρά του.

-Σας ξεγελούν οι επιτήδειοι, σας βγάζουν έξω από τα όρια της λογικής… Δεν το καταλαβαίνετε;

Έκοψε βήμα, κοντοστάθηκε, λαφριά πειραγμένος.

-Η ζωή, αγαπητέ, είναι κάθαρσις. Στάδιον καθάρσεως. Άνευ του Κυρίου Ιησού Χριστού δεν έχει νόημα, αποκρίθηκε. Αν δεν το παραδέχεστε ντε φάκτο αυτό, δεν μπορείτε να θέσετε όρια, να πείτε: «θα αισθάνομαι τόσον μόνον και όχι περισσότερον». Διότι η ζωή, όπως και αν την παραδέχεσθε, κάθε άλλο παρά λογική είναι.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Άγιος του αιώνα μας- Ο Όσιος Νεκτάριος Κεφαλάς», του Σώτου Χονδρόπουλου, Εκδόσεις Καινούργια Γη