ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΚΑΙ ΠΡΟΚΟΠΗΝ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ

«Έχομε χρέος να συνταιριάξουμε το δικό μας θέλημα με το θέλημα του Θεού. Πρέπει να πορευόμαστε σαν παιδιά φωτός […] να αγαπάμε με την καρδιά μας τον Θεό και να τον λατρεύομε [...] Ποιός δεν καταλαβαίνει ότι έχει χρέος να έχει την καρδιά του γεμάτη από αγάπη, έτσι ώστε όταν η αγάπη ξεχειλίζει να ξεχύνεται στον πλησίον του…», έγραφε σε μια επιστολή. Και αλλού σημείωνε τα εξής για την προσευχή: «Θέλω τα λόγια να μιλάνε στην καρδιά σας. Θέλω να μην κάνετε προσευχή τυπική, αλλά λατρεία. Διότι η καρδιά ικανοποιείται με την λατρεία, όχι με τους τύπους […όχι από το πόσες προσευχές κάνουμε] αλλά απὀ το πώς προσευχόμαστε». Σε άλλη δε επιστολή δίδασκε τις μοναχές ότι αν η αποστολή του Υιού του Ανθρώπου στον κόσμο «ήταν να δοξάσει τον Θεό Πατέρα στη γη, τότε και το έργο των ανθρώπων που σώζονται από Αυτόν είναι να δοξάζουν χωρίς σταματημό τον Θεό». Ο αγιασμένος χριστιανός, τόνιζε στη συνέχεια, «δοξάζει για όλα τον Θεό, με λόγια και έργα, οι δε πράξεις του που γίνονται και για το καλό των ανθρώπων, δίνουν σ’αυτούς αφορμή για να δοξολογούν και ευλογούν το θείο όνομα. Ο βίος του λάμπει, σαν φως άπλετο, που φωτίζεται από το θείο φως και ο τρόπος ζωής του οδηγεί στον Θεό αυτούς που δεν Τον γνώρισαν ακόμα».

Σε άλλη, πάλι, επιστολή, συστήνει: «Τούτο θέλω να έχουν σαν αρχή και οι μαθήτριές μου. Όταν ευχαριστείς την καρδιά του πλησίον σου […] να είσαι σίγουρη ότι ευαρεστείς τον Θεό».
Στην ιδιόγραφη, τέλος διαθήκη του, που συνέταξε στις 2 Ιανουαρίου 1920, τόνιζε τα εξής: «Οι μοναχές οφείλουν να γίνουν υπόδειγμα αρετής και τελειότητας, να αναδείξουν δε την μονή πνευματικό φάρο και οδηγό σύνεσης και σωφροσύνης (φρονιμάδας)».
Αυτοί ήταν, μεταξύ άλλων, οι οραματισμοί του Αγίου Νεκταρίου.