ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ ΑΙΓΙΝΗΤΗ

Εἰς μίαν ἀπό τίς ἐπισκέψεις μουι εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ἓνας σεβάσμιος γέρων, πού ἐγνώρισε τόν ἁγιον Ἀνδρα, διηγήθη τό ἑξῆς αὐθεντικόν γεγονός, τό ὀποῖον ἒζησε ὁ γέρων, νέος τότε. Πλησίον τῆς Μονῆς ἒνας ἐργάτης ἐβλασφήμησε τά θεῖα, ὁ δέ Ἃγιος τόν ἢκουσεν.

 

Ἐπρόκειτο περί πτωχοτάτου ἀνθρώπου με πολυμελῆ οἰκογένειαν, ὡς συνήθως συμβαίνει εἰς τήν ἑλληνικήν ὓπαιθρον. Τόν ἐκάλεσε λοιπόν ὁ Ἃγιος εἰς τήν Μονήν. Ὃλοι ἀνέμενον νά ἀκούσουν τάς ἐντόνους –δικαιολογημένας βεβαίως- παρατηρήσεις τοῦ ἁγίου Πατρός πρός τόν βλασφημήσαντα ἐργάτην. Τίποτε δέν συνέβη ἐξ αὐτῶν. Ἐπί πολλήν ὣραν τόν ἐκράτησε πλησίον του, ὑποδεικνύων μέ πατρικήν στοργήν καί ἀγάπην τό μέγεθος τοῦ ἁμαρτήματος τῆς βλασφημίας τοῦ Παναγίου Ὀνόματος τοῦ Θεοῦ, τόν ἐνουθέτησε μέ καλωσύνην καί τόν παρεκλάλεσε ποτέ νά μήν ἐπαναλάβῃ τό ἁμάρτημα αὐτό.

 

Ὁ ἲδιος ὁ ἐργάτης ἀνέφερεν ὓστερον μέ πόσον πόνον καί λύπην ἢκουσεν ὁ Ἃγιος τήν βλασφημίαν καί πόσον ἠγωνίσθη διά νά τοῦ ἀποκόψῃ τήν ὀλέθριαν αὐτήν συνήθειαν. Τέλος, ἀφοῦ τοῦ ἒδωκε πλήρη συγχώρησιν, ἒδωκε ἐντολήν εἰς τήν οἰκονόμον τῆς Μονῆς νά δώσῃ εἰς τόν ἐργάτην ἀπ’ ὃ,τι ὑπῆρχεν, ἂρτον, φροῦτα, ὂσπρια, ἒλαιον, μέ τήν παράκλησιν, ὃταν τοῦ παρουσιασθῇ ὁποιαδήποτε ἀνάγκη, νά μή διστάσῃ νά προσφύγῃ εἰς τόν Ἃγιον ὡς εἰς πατέρα του. Ὁ ἂνθρωπος ἐκεῖνος μεταμελήθη, οὐδέποτε ἐβλασφήμησε καί ἒγινε πρότυπον χριστιανοῦ.

 

Ὁ γράφων θά ἐνθυμῆται πάντοτε, μέ πόσην συγκίνησιν, ἀγάπην καί εὐλάβειαν, ὁ συμπαθής καί ἁπλοϊκός γέρων, τοῦ ἀφηγήθη τό περιστατικόν αὐτό, ὃταν δέ ἀνέφερε τό ὂνομα τοῦ Ἁγίου δάκρυα ἒτρεχον ἀπό τά μάτια του. Μήπως ἦτο ὁ ἲδιος ὁ εὐεργετηθείς ἀπό τόν Ἃγιον καί τό ἀπέκρυπτε;